Videogame Review: Narita Boy

Η ισπανική εταιρεία Studio Koba, με το χειρότερο δυνατό marketing, κυκλοφορεί από το πουθενά ένα παιχνίδι. Το παιχνίδι αυτό, οι λάτρεις του είδους, το είχαμε πρωτοδεί το 2017, όταν είχε κυκλοφορήσει το πρώτο επίσημο trailer. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το οπτικοακουστικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό και αξίζει την προσοχή μας. Το Narita Boy, είναι ένας τίτλος βγαλμένος από τα 80’s, προσαρμοσμένος άψογα στα τωρινά δεδομένα της gaming βιομηχανίας. Ας ρίξουμε όμως μία καλύτερη ματιά!

Narita Boy: Story

Το παιχνίδι ξεκινάει στο σπίτι του δημιουργού και -πιο συγκεκριμένα, του προγραμματιστή. Πληκτρολογεί με μανία, εικάζω, κάποιον κώδικα όταν ξαφνικά σταματάει και κοιτάει την οθόνη του σαστισμένος και οριακά τρομαγμένος. Τότε, μεταφερόμαστε σε ένα άλλο πλάνο όπου ένας υπολογιστής ανάβει από μόνος του, ρουφάει μέσα του ένα παιδί και το μεταφέρει σε ένα ψηφιακό βασίλειο. Κάπου εδώ, αρχίζει η ιστορία μας. Καταλαβαίνουμε αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά χωρίς να έχουμε ιδέα ποιος είναι ο ρόλος μας σε αυτό.

Συναντάμε την Motherboard, το μητρικό πρόγραμμα του βασιλείου και μας εξηγεί γιατί βρισκόμαστε εδώ. Τα τρία βασίλεια του ψηφιακού μας κόσμου: Το μπλε, το κίτρινο και το κόκκινο, έχουν κατακλυστεί από κακόβουλα προγράμματα, εν ονόματι stallions, και ελέγχονται από τον βασιλιά του Κόκκινου βασιλείου, τον HIM (εδώ δεν προσπάθησαν αρκετά). Ο HIM επηρέασε τις μνήμες του δημιουργού προγραμματιστή, με αποτέλεσμα να διαφθείρει τον αρχικό κώδικα του ψηφιακού βασιλείου. Εδώ έρχεται ο πρωταγωνιστής μας, Narita Boy, για να σώσει τον κόσμο και τις μνήμες του δημιουργού.

Story Impressions

Η ιστορία του παιχνιδιού, ενώ αρχικά φαίνεται απλοϊκή και κλισέ, καταφέρνει να μας παρασύρει στον κόσμο της και να νοιαστούμε για τα ψηφιακά πλάσματα που συναντάμε. Το σενάριο στο γράψιμό του είναι τεχνολογικά προσανατολισμένο, κάτι το οποίο στην αρχή με φόβισε αλλά, παραδόξως, κατάφερε αρκετά γρήγορα να με ενσωματώσει στον κόσμο του. Οι διάλογοι έχουν αρκετές ορολογίες και τεχνολογικούς όρους, βασιζόμενοι σε γλώσσες και τεχνικές προγραμματισμού, αλλά αποδίδονται με τον παραδοσιακό τρόπο ανάπτυξης κόσμου. Σαν να μας εξηγεί μια αρκούδα που μιλάει, τι γίνεται στο μαγεμένο της βασίλειο. Τίποτα από τα δύο δεν βγάζει νόημα, αλλά και στα δύο καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι οι κακοί πρέπει να εξοντωθούν.

Πέρα όμως από την τεχνολογία, που είναι ο κεντρικός άξονας του παιχνιδιού τόσο οπτικά όσο και νοηματικά, υπάρχουν και πιο φιλοσοφικά υποστρώματα. Γίνονται υπόνοιες για διαλογισμό και γενικότερα παρουσιάζονται κομμάτια της ασιατικής κουλτούρας και ιδεολογίας.

Design

Το Narita Boy έχει αρκετά στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει. Ωστόσο, αν έπρεπε να επιλέξουμε ένα, αυτό είναι σίγουρα ο οπτικοακουστικός του τομέας. Ο τρόπος που συνδυάζεται η retro διάθεση του παιχνιδιού με την φουτουριστική θεματολογία του είναι εξαιρετικός. Pixel-art αισθητική, ντυμένη με neon χρώματα. Πιστοί στο όραμα τους, οι δημιουργοί στηρίζονται στην παλέτα των βασιλείων τους, δηλαδή κόκκινο, κίτρινο, μπλε και παρόλη την απλότητα της, δημιουργείται μια πανδαισία χρωμάτων που περιγράφουν το εκάστοτε σκηνικό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θυμίζει παιχνίδι των 80’s, αλλά στέκεται στα τωρινά δεδομένα με το κεφάλι ψηλά. Τα animations και οι χαρακτήρες ολοκληρώνουν το οπτικό υπερθέαμα.

Το αποτέλεσμα φυσικά δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν είχαμε και ένα εντυπωσιακό soundtrack να ενώνει τις εικαστικές τελείες του έργου μας. Synthwave συνθέσεις, daft punk επιρροές και ambient ήχοι γεμίζουν το ταξίδι μας και ακολουθούν το κάθε βήμα μας. Το soundtrack του Narita Boy είναι από αυτές τις περιπτώσεις που θα στεκόντουσαν και μόνες τους. Άνετα κυκλοφορεί σαν stand alone release. Παρόλο που δεν ακούω τέτοια μουσική, αν ήταν σε καλή τιμή, θα το αγόραζα.

Narita Boy: Gameplay

Στο κομμάτι του gameplay τα πράγματα είναι λίγο πιο αναμενόμενα. Μιλάμε για μια γραμμική ροή, με μηδαμινή ελευθερία εξερεύνησης. Πρέπει να πας εκεί να πατήσεις το κουμπί για να ανοίξει η επόμενη πόρτα και να συνεχίσεις. Καθόλου Backtracking, καθόλου free roam και δεν με ενόχλησε καθόλου. Το παιχνίδι θέλει να αφηγηθεί μια ιστορία και αυτό κάνει. Το μόνο ίσως που με ενόχλησε λίγο, είναι οι μάχες και αυτό όχι επειδή δεν ήταν ικανοποιητικές αλλά επειδή ήταν λίγες και προσχεδιασμένες. Δεν θα συναντήσετε ποτέ κάποιον εχθρό να περιφέρεται. Το παιχνίδι αποφασίζει πότε θα σου εμφανίσει αντιπάλους, γιατί, φαντάζομαι, λειτουργεί στον ρυθμό της εξέλιξης.

Οι μάχες είναι πραγματικά απολαυστικές, αν και λίγες. Έχουμε στην διάθεση μας ένα κεντρικό όπλο, το Techno-sword, το οποίο πέρα από το να κόβει χρησιμοποιείται και σαν καραμπίνα ή ακτίνα laser. Έχουμε στην διάθεση μας τις κλασσικές κινήσεις αποφυγής και άλματος και ότι συνδυασμούς αυτό μπορεί να συνεπάγεται και αρκετές αναβαθμίσεις που ξεκλειδώνονται γραμμικά, ακολουθώντας την πλοκή. Ξεκλειδώνουμε μια αναβάθμιση γιατί μόνο έτσι μπορούμε να περάσουμε μια περιοχή.

Το επίπεδο δυσκολίας δεν είναι κάτι τρομερό αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν απαιτεί μια βασική problem-solving λογική. Υπάρχουν αρκετοί εχθροί και bosses οι οποίοι ακολουθάνε ένα μοτίβο και ο παίκτης καλείται να το προσαρμόσει στον χειρισμό του, ο οποίος είναι και το κλειδί της επιτυχίας. Οι κινήσεις και οι συνδυασμοί που μπορούν να καταφέρουμε είναι αρκετά ικανοποιητικοί, αν και αρκετά απλοί. Το μυστικό συστατικό που κάνει την όλη εμπειρία ευχάριστη είναι η ανταπόκριση του χειριστηρίου μας στις κινήσεις. Είναι άμεσος και στιβαρός δίνοντας την ικανοποίηση ότι όντως βοηθάμε το βασίλειο όταν σκοτώνουμε τέρατα.

Verdict

Αν είστε φίλοι του retro gaming και ψάχνεται μια ευχάριστη εμπειρία το Narita Boy είναι ιδανική πρόταση. Χωρίς να έχει να προσφέρει κάποιο ιδιαίτερο βάθος στον παικτικό του τομέα, καταφέρνει να μας ταξιδέψει στον ψηφιακό του κόσμο και να μας παρασύρει στην καλό-προγραμματισμένη ιστορία του(κλείσιμο ματιού).