To Terror in Resonance (Zankyou no Terror) προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2014 και είναι παραγωγή του Studio MAPPA, που κρύβεται πίσω από θρυλικά δημιουργήματα όπως το Banana Fish και το Dororo. Σε σκηνοθεσία του Shinichirō Watanabe και αποτελούμενο από έντεκα επεισόδια, έλαβε ως επί τω πλείστον καλές κριτικές. Ωστόσο, τείνει να επισκιάζεται συχνά από τις υπόλοιπες δουλειές του Watanabe, όπως το Cowboy Bebop ή το Kids on the Slope. Τι ισχύει όμως στην πραγματικότητα; Είναι το Terror in Resonance ένα αδικημένο αριστούργημα ή κάτι που δεν αξίζει τον χρόνο σας; Ας ρίξουμε μία καλύτερη ματιά!
Synopsis
Σε μία ελαφρώς διαφορετική εκδοχή του παρόντος, δύο έφηβοι που ακούνε στα ονόματα Nine και Twelve, κλέβουν ένα πρωτότυπο ατομικής βόμβας. Δημιουργώντας μία ομάδα με το όνομα ”Sphinx”, απειλούν πως θα καταστρέψουν την πόλη. Ο μόνος τρόπος για να τους σταματήσει η αστυνομία, είναι να καταφέρει να λύσει τους γρίφους που συνοδεύουν τις βομβιστικές επιθέσεις. Σύντομα, στην παρέα των Sphinx εισέρχεται ένα νέο μέλος, η Lisa, και οι τρεις τους ανακαλύπτουν πως η συνομωσία που πολεμούν έχει πιο βαθιές ρίζες από ότι πίστευαν…
Review
To Terror in Resonance ξεκινά με δύο τρομοκράτες που έχουν άγνωστο κίνητρο, ένα θλιμμένο κορίτσι και έναν ιδιοφυή πρώην ντέτεκτιβ. Τα ερωτήματα που προκύπτουν από το πρώτο κιόλας επεισόδιο είναι πολυάριθμα και το anime δεν μπορεί παρά να φαντάζει ως πολλά υποσχόμενο. Μέχρι και το πέμπτο επεισόδιο, δείχνει να υπάρχει μία συνοχή στην ιστορία, με την σειρά να καταπιάνεται με ηθικά ζητήματα και να θέτει προβληματισμούς για την σύγχρονη κοινωνία. Ταυτόχρονα, καταφέρνει να δημιουργήσει αγωνία στον θεατή. Μία αγωνία που πηγάζει κυρίως από το μυστήριο που περιβάλλει το σενάριο, παρά από το σενάριο αυτό καθ’αυτό.
Και κάπου εκεί ξεκινούν τα προβλήματα. Για να μπορέσει να ‘λειτουργήσει’ μία τέτοια σειρά, οι απαντήσεις πρέπει να δωθούν στον κατάλληλο τόπο και χρόνο. Οφείλει να υπάρχει συνέπεια μεταξύ των πράξεων και των ιδανικών των χαρακτήρων, ενώ ταυτόχρονα όλοι τους πρέπει να έχουν ψυχογραφηθεί επαρκώς. Δυστυχώς, στο συγκεκριμένο show, τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβη. Όλοι οι ήρωες είναι μονοδιάστατοι, και ιδιαίτερα οι γυναίκες, οι οποίες έχουν καθαρά διακοσμητικό ρόλο στην σειρά, ενώ τα backstories τους δεν εξετάζονται σε ικανοποιητικό βαθμό. Αυτό, πέραν του ότι δεν βοηθά τον θεατή να δημιουργήσει δέσιμο και ταύτιση μαζί τους, δημιουργεί σεναριακές ‘τρύπες’. Δεν καταφέρνει να έχει κάποιο αντίκτυπο στην ψυχολογία, ενώ τα δρώμενα είναι βεβιασμένα και πρόχειρα τοποθετημένα. Δείχνει να υπάρχει δράση μόνο για χάρη της δράσης, και όχι γιατί είναι απαραίτητη ώστε να ξετυλιχτεί το σενάριο. Παραδόξως, ενώ μέσα σε έντεκα επεισόδια συνέβησαν πολλά, έμεινα με την αίσθηση του ανικανοποίητου. Σαν να μην συνέβη τίποτα.
Όσο παρακολουθούσα την σειρά, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ πως ο δημιουργός δεν έκανε σωστή διαχείριση χρόνου. Η ιστορία χρειαζόταν τον διπλάσιο αριθμό επεισοδίων ώστε να μπορέσει να αποδωθεί αξιοπρεπώς και να επιδείξει όλη την στρωματογραφία της. Αφού κάτι τέτοιο δεν συνέβη, πήραμε ως αποτέλεσμα κακοδουλεμένους ήρωες που καταλήγουν σε βιαστικά συμπεράσματα και πολλά αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων.
Το Terror in Resonance δεν αποδείχθηκε αντάξιο των προσδοκιών. Αναμφίβολα, η κεντρική του ιδέα είναι τρομερά ελκυστική και δίνει άφθονο υλικό για σκέψη και συζητήσεις, ωστόσο η εκτέλεσή του κατέληξε μη ουσιώδης και απογοητευτική. Ενώ ξεκίνησε δυναμικά, στη πορεία χάθηκε η ροή του… το ίδιο και το ενδιαφέρον.
Artwork
Ξεκινώντας από το οπτικό μέρος, το Studio MAPPA έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Οι χαρακτήρες έχουν εκφραστικότητα, ενώ οι κινήσεις είναι ρευστές και γεμάτες φυσικότητα. Τα χρώματα, που στην πλειοψηφία τους είναι μουντά, συνάδουν με το γενικότερο κλίμα της σειράς. Το animation έχει μία τόσο υψηλή ποιότητα, η οποία συνηθίζεται να υπάρχει κυρίως σε ταινίες και λιγότερο σε σειρές. To απλό, λεπτομερές και με ρεαλιστικές φωτοσκιάσεις artwork, ντύνει το show καταλλήλως.
Όσον αφορά το soundtrack, αυτό είναι σε σύνθεση της εξαιρετικής Yoko Kanno, που κρύβεται πίσω από συγκλονιστικές δημιουργίες (όπως για παράδειγμα το OST του Wolf’s Rain). Ενόσω παρακολουθούσα το anime, η μουσική, αν και όμορφη, φάνταζε εκτός τόπου και χρόνου. Δεν υπήρχε συγχρονισμός μεταξύ αυτής και των δρώμενων και, κατ’επέκταση, συχνά μου αποσπώσε την προσοχή. Αναμφίβολα, δεν είναι μία από τις καλύτερες προσπάθειες της Yoko Kanno και δεν συμβαδίζει με όσα μας έχει συνηθίσει.
Τέλος, ερχόμενοι στο voice acting, αυτό αποδίδεται από καταξιωμένους seiyuu οι οποίοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό που τους επιτρέπουν οι συνθήκες να δώσουν. Μερικοί εξ’αυτών είναι οι: Kaito Ishikawa (Your Name, My Hero Academia), Soma Saito (Your Lie in April, Is it Wrong to Pick Up Girls in a Dungeon?) και Atsumi Tanezaki (Her Blue Sky, The Promised Neverland 2).
Facts
- Το Zankyou no Terror παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες με το Monster, αφού και στα δύο anime υπάρχουν ορφανοτροφεία που κάνουν πειράματα σε παιδιά, τα οποία παιδιά στην πορεία προσπαθούν να εξαλείψουν το σύστημα που τα έβλαψε.
- Βγάζοντας από την εξίσωση τα anime που καταπιάνονται με το θέμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η πλειοψηφία των δημιουργών αποφεύγει να χρησιμοποιεί ή/και να ονοματίζει τις ατομικές βόμβες. Το Terror in Resonance αποτελεί μία εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα.
Καταλήγοντας, το Terror in Resonance δεν είναι ένα anime για τους αντι-ήρωες και την τρομοκρατία. Είναι μία σειρά που χρησιμοποιεί αυτά τα δύο ως μέσο για να ασκήσει κριτική στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα της Ιαπωνίας. Το καταφέρνει; Δυστυχώς όχι. Άν αποζητάτε κάτι νοηματικά βαθύ και ώριμο, θα σας απογοητεύσει. Αν από την άλλη, αυτό που ψάχνετε είναι μία ιστορία δράσης με κάποιες μικρές δόσεις μυστηρίου, βρίσκεστε στο κατάλληλο μέρος.
