Το Gleipnir, βασισμένο στο ομότιτλο manga του Sun Takeda, προβλήθηκε την άνοιξη του 2020. Αποτελούμενο από δεκατρία επεισόδια και σε παραγωγή του Pine Jam Studio, κατάφερε να γίνει γρήγορα αντικείμενο συζήτησης. Υπάγεται στα είδη action, ecchi, seinen, mystery και supernatural, προσπαθώντας να απευθυνθεί ταυτόχρονα σε μία μεγάλη μερίδα θεατών. Αξίζει να το παρακολουθήσετε όμως;
Aν απολαμβάνετε τη θέα ημίγυμνων και ημίτρελων γυναικών να δέρνουν μέσα από ένα FNAF-inspired κοστούμι, όσο ο crybaby βασικός χαρακτήρας προσπαθεί να βρει τη θέση του στο κόσμο, τότε ναι: Το Gleipnir αποτελεί ιδανική επιλογή. Επιτρέψτε μου ωστόσο να επεκταθώ.
Synopsis
H ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον Shuichi Kagaya, ένα μαθητή λυκείου με ένα ασυνήθιστο μυστικό. O Shuichi έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε ένα τέρας που μοιάζει με μασκότ, θυμίζοντας κάτι ανάμεσα σε σκύλο και λούτρινο αρκουδάκι -I’m not even kidding! Όταν σώζει από το θάνατο μία συμμαθήτριά του, τη μυστήρια, σιωπηλή και σαδίστρια Claire Aoki, ενώνουν τις δυνάμεις τους ώστε να αναζητήσουν τη μεγαλύτερη αδελφή της και να βρουν την αιτία πίσω από τη μεταμόρφωση και τη νεοαποχθείσα δύναμή του.
To Gleipnir είναι μία ιδιαίτερη σειρά, η οποία όμως έχει μία διάχυτη αίσθηση του …τυχαίου. Δεν είναι το συνηθισμένο ecchi anime και πίσω του υποβόσκει μία -σχετικά- ελκυστική ιδέα. Η εκτέλεση ωστόσο είναι κάκιστη, μιας και το σενάριο θυμίζει απόπειρα συγγραφής δεκαπεντάχρονου αγοριού που προσπαθεί να συνδυάσει ΌΛΑ όσα του αρέσουν -fetishes included, μέσα σε μία ιστορία. Ας τα δούμε με τη σειρά όμως!
Παρόλο που το μυστήριο καταφέρνει να γοητεύσει αρχικά το θεατή, με το πέρας των επεισοδίων η υπόθεση κουράζει, αφού δείχνει να στοχεύει… παντού και πουθενά. Προσπαθώντας να καλύψει όλα τα γούστα ταυτόχρονα, καταφέρνει να γίνει γελοία και ανιαρή. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα πρότεινα σε κάποιον να παρακολουθήσει το Gleipnir… Στο πυρήνα του, καταπιάνεται με τη σχέση μεταξύ των δύο κεντρικών ηρώων, του Shuichi και της Claire, οι οποίοι είναι πολικά αντίθετοι χαρακτήρες και κατά τη διάρκεια της σειράς έρχονται ολοένα και πιο κοντά, χωρίς όμως (ευτυχώς) να δίνεται έμφαση σε αυτή τη πτυχή της σχέσης τους. Παρόλα αυτά, με εξαίρεση κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές που περιστρέφονται κυρίως γύρω από τη ψυχρή φύση της κοινωνιοπαθούς Claire, δε θα βρείτε κάτι το αξιοσημείωτο πάνω στις προσωπικότητές τους.
Το Gleipnir ένα anime που για να το απολαύσει κάποιος, θα πρέπει να καταβάλει υπερπροσπάθεια. Σαφώς, αν μπορέσει να παραβλέψει το αχρείαστο gore, τους ‘στεγνούς’ διαλόγους και το υπερβολικό fanservice, ίσως βρει κάτι που να αξίζει το κόπο. Έχει νόημα όμως να μπει σε μία τέτοια διαδικασία; Θεωρώ πως όχι, μιας και μπορεί να αξιοποιήσει όλο αυτό το χρόνο ώστε να βρει κάτι καλύτερο. Σαφώς, θα ικανοποιήσει -ως ένα σημείο, όσους αποζητούν το γυμνό, τους διεστραμμένους ανθρώπινους δεσμούς, τις άγριες σκηνές δράσης και το body horror, αλλά that’s it.
H ιστορία, η οποία αρχίζει να ‘έχει χαρακτήρα’ στα τελευταία επεισόδια, χάνει το δρόμο της, ξεφεύγοντας από το gore, και καταλήγει να θυμίζει ερωτική κωμωδία, αφήνοντας το θεατή με αναμνήσεις από… λούτρινα αρκουδάκια και εσώρουχα αντί για δράση. Και κάπου εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω πως το πρόβλημα δεν είναι τα προκλητικά πλάνα, αλλά το γεγονός πως αυτά χρησιμοποιούνται για να τραβήξουν τη προσοχή από το αδύναμο σενάριο. Παρόλο το εξαιρετικό του artwork, το Gleipnir είναι trashy -όσο και αν προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί ως ένα ‘’ποιοτικό ecchi show’’. Αναμφίβολα, πίσω από τη δημιουργία του, υπήρχε μία πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα γεμάτη μυστήριο, όμως δεν εκτελέστηκε σωστά.
Artwork
Το Gleipnir, σε σκηνοθεσία του Kazuhiro Yoneda, έχει απροσδόκητα καλό artwork. Ρεαλιστικά backgrounds και ρευστές σκηνές μάχης, που θυμίζουν χορογραφία, καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν. Πιστεύω πως το σχετικά νεοσύστατο Pine Jam Studio θέλησε να δώσει για ακόμη μία φορά το καλύτερο εαυτό του -και τα κατάφερε! Η κίνηση, οι εκφράσεις των χαρακτήρων και οι υπέροχοι φωτισμοί είναι πραγματικά απολαυστικά.
Όσον αφορά το soundtrack, αυτό είναι σε σύνθεση του Ryōhei Sataka και εντείνει τα εκάστοτε συναισθήματα της σειράς, χωρίς να τραβάει ωστόσο τη προσοχή. Ειδική μνεία αξίζει το opening song που ερμηνεύεται από την Hikaru Masai, το οποίο καταφέρνει να μείνει στη σκέψη του θεατή. Τέλος, όσον αφορά το voice acting, αυτό είναι αναμφίβολα το πιο δυνατό σημείο της σειράς, με καταξιωμένους ηθοποιούς όπως οι Natsuki Hanae (Your Lie in April, Tokyo Ghoul), Kana Hanazawa (Deadman Wonderland, Your Name), Takahiro Sakurai (Fairy Tail, Psycho-Pass) και Shōya Chiba (Dororo, Banana Fish), να δίνουν το καλύτερο εαυτό τους.
Facts
1) Στη μυθολογία της Νορβηγίας, το Gleipnir είναι τα δεσμά που κρατούν τον ισχυρό λύκο Fenrir. Οι Θεοί είχαν προσπαθήσει να παγιδεύσουν τον Fenrir δύο φορές με τεράστιες μεταλλικές αλυσίδες, αλλά εκείνος κατάφερε να απελευθερωθεί. Επομένως, ανέθεσαν στους νάνους να σφυρηλατήσουν μια αλυσίδα που ήταν αδύνατο να σπάσει. Έτσι εκείνοι έφτιαξαν το Gleipnir, το οποίο είναι λεπτό σα μετάξι και πιο δυνατό από μέταλλο.
2) Σε αντίθεση με το manga, το γυμνό στο anime είναι censored, αποφεύγοντας να δείξει ξεκάθαρα τα επίμαχα σημεία του ανθρώπινου σώματος.
Δε μπορώ να αρνηθώ το γεγονός πως το Gleipnir είχε προοπτικές να είναι τρομακτικό και μοναδικό. Ωστόσο το αποτέλεσμα απογοητεύει και, αν αναζητάτε ένα αξιοσημείωτο σενάριο με ιδιαίτερους χαρακτήρες, σίγουρα αυτό το anime δεν είναι για εσάς. Από την άλλη, αν ψάχνετε ένα hell of an ecchi, γεμάτο δράση και gore, βρήκατε το happy place σας!
