Η Amanita Design είναι μια ανεξάρτητη ομάδα παραγωγής βιντεοπαιχνιδιών που δε με έχει απογοητεύσει ποτέ. Χωρίς να συμφωνούμε πάντα σε επίπεδο αισθητικής, πάντα έχει να προτείνει κάτι καινούργιο και πρωτότυπο. Από το Samorost μέχρι το απαιτητικό Machinarium, οι Τσέχοι δημιουργοί δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης -τουλάχιστον εικαστικά. Σε αντίθεση με τα όσα επικρατούν τελευταία στο κόσμο του gaming, ο οποίος κατηγορείται έντονα τα τελευταία χρόνια για έλλειψη καινοτομίας και ανακύκλωση ιδεών στο βωμό του κέρδους, η Amanita Design δεν φοβάται να ρισκάρει και να αλλάξει το μοτίβο που την έκανε γνωστή.
Για πρώτη φορά, η εταιρεία αποφασίζει να δημιουργήσει ένα καθαρόαιμο puzzle platformer. To Creaks αποτινάζει από πάνω του την point and click λογική των προγόνων του, προσπαθώντας να φέρει κάτι καινούριο ‘’παικτικά’’, διατηρώντας όμως τον σχεδιασμό και την μοναδικότητα που μας έκανε να αγαπήσουμε την συγκεκριμένη ομάδα.
Scenario
Η Amanita Design φημίζεται για τις ιδιαίτερες ιστορίες της και τους περίεργα πανέμορφους κόσμους της. Το σύμπαν του Creaks δεν αποτελεί εξαίρεση και αυτό το λέω με χαρά και ευχαρίστηση. Ο πρωταγωνιστής κάθεται στο γραφείο του και ξαφνικά τα φώτα κλείνουν. Φτιάχνει την λάμπα και αυτή ξανακλείνει… Περίεργοι ήχοι προστίθενται στο σκηνικό, που αρχίζει να μας βάζει στον κόσμο του Creaks. O πρωταγωνιστής, ψάχνοντας το δωμάτιό του για να βρει μια εξήγηση για τα περίεργα πράγματα που συμβαίνουν στον υποφωτισμένο χώρο, ανακαλύπτει μια τρύπα στο τοίχο. Λίγα βήματα παραπέρα βρίσκει μια σκάλα και εμείς πλέον είμαστε σίγουροι για το τι πρόκειται να παίξουμε. Κατεβαίνει την σκάλα και, με ένα μεγαλοπρεπή άνοιγμα του κάδρου, αποκαλύπτεται μια τεράστια πόλη στη μέση του πουθενά.
Κατεβαίνοντας την σκάλα μπαίνουμε σε έναν κόσμο με …σκάλες, vintage αντικείμενα και ένα μόνιμο συναίσθημα ανησυχίας. Κάτι δεν πάει καλά και γι αυτό είμαι σίγουρος. Γι αυτό που δεν είμαι σίγουρος, είναι για το αν πρέπει να φοβάμαι ή αν πρέπει να αντιμετωπίσω το καινούριο αυτό κόσμο με περιέργεια και θάρρος.
Η Amanita Design φημίζεται για τους πανέμορφους κόσμους και τους αλλόκοτους χαρακτήρες της και το συγκεκριμένο παιχνίδι βαδίζει πάνω στην ίδια πεπατημένη. Το μόνο αρνητικό σε επίπεδο δομής είναι ότι πάντα έχει να δώσει φρέσκες ιδέες αλλά ποτέ δεν εμβαθύνει στην πλοκή και στην ανάπτυξη χαρακτήρων. Είναι απαραίτητο; Όχι, τα παιχνίδια της στέκοντας μια χαρά αν τα αντιμετωπίσεις σαν παραμύθια με αρχή, μέση και τέλος. Υπήρξαν αρκετές στιγμές μέσα στο παιχνίδι που ήθελα περισσότερες πληροφορίες. Ποιός είναι αυτός; Ποιοι είναι αυτοί; Πού είμαι; Τι μας απειλεί; Γιατί εγώ; Γιατί τώρα; Δεν απαντήθηκε τίποτα, παρ’ όλα αυτά το setup και ο σχεδιασμός του παιχνιδιού με απορροφούσε τόσο έντονα κατά την διάρκειά του, που εν τέλει δεν μου στέρησε κάτι από την εμπειρία.
Artwork
Το art direction του παιχνιδιού είναι σίγουρα το δυνατότερό του σημείο. Σκοτεινό, ευφάνταστο και πιστό στις ρίζες του, σε παρασέρνει στους στενούς διαδρόμους του και σε εγκλωβίζει σε κάθε δωμάτιό του. Επηρεασμένο από’ τον προκάτοχό του (Machinarium), ακολουθεί την ίδια τεχνοτροπία, προσθέτοντας περισσότερες σκιές και σκοτεινές λεπτομέρειες.
Επιλέγοντας μία αρκετά σκοτεινότερη νότα σε σύγκριση με τους προηγούμενους τίτλους τους, αλλά και με σαφέστατη επιρροή από το Machinarium, o συγκεκριμένος τίτλος είναι ίσως ο μεγαλύτερος φόρος τιμής της Amanita στην παραδοσιακή τέχνη της χώρας τους. Για άλλη μια φορά, το χειροποίητο σχέδιο με μολύβι ταξιδεύει με γαλήνη επάνω στο ψηφιακό χαρτί, ζωγραφίζοντας με μαεστρία ένα art direction σκιερό και συγκλονιστικά ευφάνταστο.
Soundtrack
Σίγουρα το δυνατό σημείο του παιχνιδιού είναι ο εικαστικός του τομέας αλλά πρέπει να δώσουμε εύσημα και στο ηχητικό κομμάτι. Η χημεία του Amanita studio με την Hidden Orchestra είναι καταπληκτική. Ο σκοτεινός κόσμος του Creaks δένει αρμονικά με τους ήχους της Σκοτζίκης ορχήστρας και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Το μυστήριο και η αίσθηση του αγνώστου αποτυπώνεται τέλεια στο OST του παιχνιδιού χωρίς όμως να γίνεται υπερβολικά βαρύ. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων και παρατηρεί με απορία τί συμβαίνει γύρω του, αλλά χωρίς να χάνει την σπιρτάδα του και την εφηβική περιέργεια που τον διακατέχει και αυτό μεταφράζεται άψογα ηχητικά.
Genre
Οι δημιουργοί του παιχνιδιού διαφημίζουν το παιχνίδι ως “horror puzzle platformer” . Είναι ένα σκοτεινό παραμύθι που καθ όλη την διάρκεια του έχει ένα ελαφρύ αεράκι μυστήριου αλλά μέχρι εκεί, κατά τ’άλλα δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση τίτλο αυτής της κατηγορίας. Το Puzzle platformer απ την άλλη είναι εύστοχο και συγκεκριμενοποιεί το είδος του παιχνιδιού ακριβώς. Πριν και μετά από οποιαδήποτε πράξη του παίκτη υπάρχει ένα puzzle. Όσο προχωράμε μέσα στη πόλη ανακαλύπτουμε καινούριους γρίφους και καινούρια μοτίβα, τα οποία καθορίζουν την εξέλιξή μας μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού.
Duration & Puzzles
Το παιχνίδι διαρκεί περίπου 5 ώρες και ο παίκτης καλείται μέσα σε αυτό τον χρόνο να λύσει μια πληθώρα γρίφων. Φως που μετατρέπει μηχανικά ζώα σε έπιπλα, διακόπτες που πρέπει να πατηθούν με ακρίβεια, κατσίκες που πρέπει να κυνηγηθούν και άλλα αλλόκοτα πλάσματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν με πρωτότυπους και δημιουργικούς τρόπους. Το μεγάλο συν του παιχνιδιού σε επίπεδο gameplay είναι το επίπεδο δυσκολίας. Η δημιουργική ομάδα του παιχνιδιού κατάφερε να διατηρήσει τη τέλεια ισορροπία. Ένας νέος σε αυτό το είδος παίκτης θα δυσκολευτεί και ένας έμπειρος παίκτης θα περάσει 4 ώρες διασκεδαστικού gameplay. Οι γρίφοι βασίζονται σε λογικά μοτίβα και συνδυασμούς κινήσεων που βγάζουν απόλυτα νόημα από το πρίσμα της τετράγωνης λογικής. Μεγάλο ρόλο στην ισορροπία του παιχνιδιού παίζει η έλλειψη της τύχης και των εξωγενών παραγόντων που δεν υπάρχουν. Το παικτικό κομμάτι του παιχνιδιού δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης και προσφέρει απλόχερα το αίσθημα ικανοποίησης που αναζητά ο παίκτης.
The Cons
Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσα να προσάψω στον τίτλο είναι η επαναληψιμότητα κάποιων γρίφων. Στην αρχή του παιχνιδιού κάποιοι μηχανισμοί επαναλαμβάνονται αρκετά έντονα, αλλά δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα γιατί λειτουργεί σε επίπεδο εξοικείωσης με τον κόσμο και την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Έγινε όμως αρκετά ενοχλητικό κάπου στην μέση του παιχνιδιού, όταν πλέον είχα εναρμονιστεί πλήρως με το παιχνίδι και έπρεπε να αντιμετωπίσω αχρείαστες πίστες σε κομβικά σημεία που αγωνιούσα να πετύχω κάποιον ή να ανακαλύψω τι συμβαίνει με τον μυστηριώδη τύπο που συναντώ συνέχεια.
Closure
Εν κατακλείδι, η Amanita Design είναι μια ομάδα που δεν απογοητεύει σχεδόν ποτέ. Με το που ξεκίνησα το Creaks και είδα ότι το εικαστικό του παιχνιδιού παραπέμπει σε παλαιότερα παιχνίδια της, ένιωσα μια γλυκιά νοσταλγία και ήξερα ήδη ότι θα περάσω καλά. Επίσης, η μετάβαση του gameplay από παραδοσιακό point and click σε puzzle-platformer ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς επίσης και το επίπεδο δυσκολίας του. Στο σύνολό του ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι, παρά την έλλειψη σεναριακού βάθους και την επαναληψιμότητα του ανά σημεία, και είναι μια πολύ καλή απάντηση στο ερώτημα «αν ένα βιντεοπαιχνίδι μπορεί να θεωρηθεί έργο τέχνης;». Φυσικά και μπορεί.
Χρήστος Μελίδης
