Το Tokyo Ghoul, από το 2014 που κυκλοφόρησε, αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή anime. Βασισμένο στο manga του Sui Ishida, λατρεύτηκε από τους fans αλλά και δίχασε την κοινή γνώμη. Είναι ένα θρίλερ ψυχολογικού τρόμου, με σκηνές ωμής βίας, που περιστρέφεται γύρω από ένα διαφορετικό είδος ανθρώπων που τρέφεται με ανθρώπινη σάρκα και προσπαθεί να ενταχθεί στη σύγχρονη κοινωνία. Είναι μία θεματολογία η οποία έχει χρησιμοποιηθεί πάμπολλες φορές σε anime, αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να έχει απήχηση. Στο πρώτο μέρος αυτού το άρθρου λοιπόν, θα γίνει review των δύο πρώτων κύκλων.
Σύνοψη
Σε μία εναλλακτική πραγματικότητα, το Tokyo είναι χωρισμένο σε πτέρυγες, όπου δεν ζει μόνο το ανθρώπινο είδος. Ghouls, κανιβαλιστικά πλάσματα, που εμφανισιακά είναι πανομοιότυπα με τους ανθρώπους και δεν δύναται να τα ξεχωρίσει κάποιος, μπορούν να επιβιώσουν μόνο τρώγοντας ανθρώπινη σάρκα. Ζούν μέσα στην πόλη, αποκρύπτοντας την ταυτότητά τους, μιας και -προφανώς- καταδιώκονται και εκτελούνται από τις Αρχές. Διαθέτουν ένα είδος ‘αρπακτικού’ όπλου, που ονομάζεται Kagune, και τα βοηθάει να κυνηγούν και να εξολοθρεύουν τα θηράματά τους, όπως και ένα αναγνωριστικό χαρακτηριστικό το kakugan, δηλαδή μαύρο βολβό ματιού με κόκκινη ίριδα στη μέση.
Έχουν ικανότητες που υπερτερούν από αυτές των ανθρώπων -ταχύτητα, δύναμη κ.α.- και αυξημένες αισθήσεις, όπως την όσφρηση. Άρα, σε έναν ατελείωτο πόλεμο μεταξύ ανθρώπων και τεράτων, η κάθε πλευρά θα χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, με απώτερο σκοπό την επιβίωσή της
Season 1
Η ιστορία ξεκινά με τον 18χρονο ντροπαλό φοιτητή Ken Kaneki, ο οποίος είναι και ο βασικός χαρακτήρας της σειράς. Κατά την διάρκεια ενός ραντεβού με την Rize, ανακαλύπτει ότι εκείνη είναι Ghoul και τον προόριζε για …γεύμα της. Παρόλο που καταφέρνει να τον τραυματίσει θανάσιμα, σκοτώνεται κατά τη διάρκεια ενός ατυχήματος και τα όργανά της μεταμοσχεύονται στον Kaneki. Τότε ο Kaneki μετατρέπεται σε ένα υβρίδιο ανθρώπου και ghoul…
Η εσωτερική του διαμάχη για το αν θα αφεθεί στα νέα του άγρια ένστικτα, είναι σπαρακτική! Προσπαθεί σκληρά να τιθασεύσει τις επιθυμίες του, δοκιμάζοντας ποικίλες εναλλακτικές, χωρίς αποτέλεσμα. Όλα αυτά, εώς ότου να εμφανιστεί ένας οργανισμός, ονόματι Anteiku, αποτελούμενος από Ghouls, ο οποίος προσπαθεί να τον βοηθήσει να ισορροπήσει ανάμεσα στους δύο του εαυτούς.
Στην συνέχεια συστήνονται στον θεατή, πολλοί νέοι και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, που είναι δύσκολο να προβλεπτεί αν είναι εκεί για να βοηθήσουν ή για να βλάψουν τον κεντρικό ήρωα. Αυτό προσδίδει μία πολύ ενδιαφέρουσα αγωνία στην σειρά, αυξάνοντας σε μεγάλο βαθμό την προσμονή για το επόμενο επεισόδιο. Καθώς προχωράει το anime, ξετυλίγεται η ιστορία για το πώς κατορθώνουν να επιβιώσουν τα Ghouls, ενώ οι μάχες μεταξύ αυτών και των κυνηγών τους πληθαίνουν και είναι επικές.
Conclusions and Artwork
Η πρώτη σεζόν του Tokyo Ghoul καταφέρνει να εντυπωσιάσει. Καθ’ όλη την διάρκειά της, χτίζεται κάτι το εξαιρετικό. Η δράση είναι άφθονη, ενώ η εκτεταμένη βία κάνει τα πάντα πιο έντονα, την στιγμή που το τελευταίο επεισόδιο χαράζεται για καιρό στη σκέψη. Η εξέλιξη των χαρακτήρων, και ιδιαίτερα του Kaneki, είναι καλοδουλεμένη και κάνει τον θεατή να αγωνιά για το πώς εξελίσσεται ένα πλάσμα που έχει μάθει και έχει αποδεκτεί το να ζει με απώλειες.
Στα πιο πρακτικά, το voice acting είναι υπέροχο, μιας και γίνεται από θρύλους όπως ο Mamoru Miyano (Death Note) ή τον Yuki Kaji (Attack on Titan). Το τραγούδι του Intro, ‘Unravel’, είναι τόσο καλό που δύσκολα θα πατήσει κάποιος skip. To σχέδιο των χαρακτήρων, το επιμελείται πολλές φορές ο ίδιος ο δημιουργός του Tokyo Ghoul, ο Sui Ishida, ο οποίος πριν μπει στον χώρο του manga και του anime, ήταν tattoo artist.
Season 2
Η δεύτερη σεζόν του Tokyo Ghoul κυκλοφόρησε το 2015. Όποιος είχε παρακοληθήσει την πρώτη, είχε γίνει ήδη φανατικός, έχοντας πολλές προσδοκίες, αλλά και ερωτήματα.
Γιατί ο Kaneki έγινε μέλος στον οργανισμό Aogiri Tree, γιατί σκοτώνει συνεχώς και τι συμβαίνει μεταξύ της CCG και των Ghouls; Αυτές και πολλές ακόμα απορίες, εκ των οποίων κάποιες λύθηκαν και κάποιες έμειναν αναπάντητες. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως το σενάριο στη δεύτερη σεζόν της σειράς αποκλίνει πολύ από εκείνο του manga, όντας ελάχιστα πιστό στο πρωτότυπο.
H δεύτερη σεζόν, ναι μεν έχει σκαμπανεβάσματα ως προς τη ποιότητα, καταφέρνει όμως να είναι ενδιαφέρουσα. Το μεγαλύτερο μέρος της βαρύτητας δίνεται στις μάχες και στη δράση, παραμελώντας τους χαρακτήρες και τα backstory τους.
Σε αυτή τη σεζόν, λοιπόν, τα Ghouls συνεχίζουν να υφίστανται και τρέφονται από ανθρώπους, με τον οργανισμό Aogiri Tree όμως να έχει αφηνιάσει πλέον, σκοτώνοντας όποιον βρίσκει στον διάβα του. Πολλές πτέρυγες του Tokyo ελέγχονται πλέον από Ghouls, την ώρα που η CCG συνεχώς αποδυναμώνεται. Σκοπός των αρχών λοιπόν είναι η επανάκτηση των περιοχών αυτών, και η εξάλειψη του Aogiri Tree και του μυστηριώδη αρχηγού του, One Eyed Owl.
Ο Kaneki, έχοντας αλλάξει πολύ πλέον -και παίζοντας τον ρόλο του θύματος λιγότερο συχνά, φέρει εις πέρας αποστολές του Aogiri. Oι αποστολές αυτές περιλαμβάνουν την εξουδετέρωση μελών της CCG, την απελευθέρωση κρατουμένων και την κατάκτηση πτέρυγων της πόλης. Συνεχίζοντας το ‘ταξίδι’ του στον κόσμο των Ghouls και κατανοώντας καλύτερα την νέα του φύση, γίνεται ολοένα και πιο ισχυρός. Αποκτά νέες ικανότητες και μετατρέπεται σε πραγματικό θηρίο όταν παίρνουν τον έλεγχο τα ένστικτά του. Εκτός από την βία όμως, χρησιμοποιεί και ψυχολογικά μέσα για να νικήσει τις μάχες του. Τρομάζει τόσο ο ίδιος, όσο και ο θεατής βλέποντας αυτό στο οποίο έχει μεταμορφωθεί και αναλογιζόμενος το πώς ξεκίνησε -ως ένα φοβισμένο αγόρι. Επίσης, αξίζει να σχολιαστεί η βελτίωση του γούστου του όσον αφορά τις στυλιστικές του επιλογές!
Εκτός όμως από τον Kaneki, το αίμα και τις μάχες, μεγάλη σημασία δίνεται στον One Eyed Owl, ο οποίος έχει δώσει ποικίλες αφορμές στην CCG για να επιθυμεί διακαώς την εξόντωσή του. Ο θεατής μαθαίνει πολλά για το γνωστό Owl Ghoul, χωρίς όμως να δίνεται δυστυχώς η δέουσα σημασία και στους υπόλοιπους χαρακτήρες -με εξαίρεση ίσως τον Amon (such a drunk rookie)!
Artwork
To σχέδιο παραμένει υπέροχο και επιβλητικό, με προσεκτικές φωτοσκιάσεις και καλοδουλεμένες λεπτομέρειες. Όσον αφορά την μουσική και το voice acting, συνεχίζουν να κυμαίνονται στα ίδια πλαίσια τελειότητας με την πρώτη σεζόν -με εξαίρεση ίσως το τραγούδι του intro.
Μanga VS Anime
Η μάχη μεταξύ του manga και του anime, είναι εξαρχής άνιση. Ας τα πάρουμε με την σειρά όμως, παραθέτοντας τα υπέρ και τα κατά της κάθε εκδοχής. Η anime εκδοχή έχει τρομερό σχέδιο και animation, και ποιος δεν λατρεύει να βλέπει τους αγαπημένους του χαρακτήρες να αποκτούν ζωή και κίνηση στην οθόνη; Η μουσική υπόκρουση και το voice acting καταφέρνουν να κάνουν τα συναισθήματα πιο έντονα, επιτρέποντας στον θεατή να βιώσει πιο ολοκληρωτικά το έργο. Το Manga όμως υπερτερεί.
Αναλύοντας και εμβαθύνοντας στους χαρακτήρες, καταφέρνει να παρουσιάσει την ιστορία σε όλο της το μεγαλείο. Διαβάζοντας κάποιος το manga, έχει σωστή και ολοκληρωμένη εικόνα για το σενάριο, κατανοώντας τα κίνητρα των χαρακτήρων και δημιουργώντας μεγαλύτερο δέσιμο μαζί τους. Από το anime, δυστυχώς, έχουν αφαιρεθεί καίριες σκηνές, κάνοντας την κατανόηση του σεναρίου δυσκολότερη για όποιον δεν το έχει διαβάσει, ενώ γίνεται skip σε ολόκληρα κεφάλαια (!!).
Πολλοί χαρακτήρες που στο manga έχουν αναλυθεί εκτεταμένα, στην σειρά έχουν παραμεριστεί, κάνοντας τον θεατή να απορεί, ενώ πολλές χρονολογίες έχουν αλλάξει (για παράδειγμα, στην έντυπη εκδοχή,ο Kaneki συναντά τον Gourmet μετά το περιστατικό με την Hinami). Υπάρχει διάχυτη μία βιασύνη, ώστε να καταφέρει αυτός ο τεράστιος όγκος πληροφοριών να χωρέσει σε λίγα επεισόδια -40 κεφάλαια μεταφέρθηκαν σε μόλις 6 επεισόδια! Στην animation εκδοχή χάθηκαν πολλά κοινωνικά μηνύματα που υπάρχουν στο manga, έγινε αλλοίωση χαρακτήρων και -όπως φαίνεται- η μεγαλύτερη σημασία δόθηκε στις σκηνές μάχης (ενώ στο manga τα πράγματα κινούνται σε πιο αργούς ρυθμούς και η δράση δεν είναι τόσο συχνή).
Παρ’όλα αυτά, αν και μην μπορώντας να συγκιθεί με το manga, η animation εκδοχή είναι υπέροχη και επιμελημένη από τον ίδιο τον δημιουργό. Αν και υπάρχουν ελλείψεις, το σενάριο ξετυλίγεται όμορφα και δύσκολα κάποιος θα μείνει ανικανοποίητος από το Tokyo Ghoul, μιας και η δράση, η φαντασία και η αγωνία περισσεύουν.
Σοφία Ευαγγελίδου
