Το Another το ανακάλυψα μέσω μίας λίστας, η οποία παρέθετε τα καλύτερα anime μυστηρίου, και το συνέκρινε με δουλειές όπως το Death Note. Άρα, ο πήχης ήταν ήδη ανεβασμένος ψηλά και οι προσδοκίες πολλές. Την προσωπική μου άποψη όμως και το αν άξιζε εν τέλει όλη αυτή η προσμονή, θα την αφήσω για το τέλος. Η σειρά αποτελείται συνολικά από δώδεκα επεισόδια και είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Yukito Ayatsuji, που κυκλοφόρησε το 2009. Εντάσσεται στο είδος horror/mystery και η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από τον Kōichi Sakakibara, έναν έφηβο που μετακομίζει στην Yomiyama.
Σύνοψη
Όταν ο Kōichi πηγαίνει στο νέο του σχολείο, στο γυμνάσιο της Yomiyama, παρατηρεί μία ασυνήθιστη ατμόσφαιρα στην τάξη -και ένα ακόμα πιο ασυνήθιστο κορίτσι, την Mei Misaki, που φέρει κάλυπτρο στο αριστερό της μάτι. Όταν ξεκινά να της μιλάει, περίεργα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν στους συμμαθητές τους και στις οικογένειές τους. Έτσι, δεν υπάρχει άλλη λύση, από το να αποκαλυφθεί στον Kōichi η ιστορία για την κατάρα του τρίτου τμήματος.
Ανάλυση
Η ιστορία ακούγεται (και είναι) αρκετά cheesy και χιλιοφορεμένη, αλλά, η εξαιρετική αισθητική αποζημιώνει. Είναι μία σειρά που θα θέλει κάποιος να τη παρακολουθήσει με τα φώτα σβηστά, όμως στην πορεία θα αναγκαστεί να τα ανάψει. Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, το μυστήριο και η αγωνία πλανώνται στην ατμόσφαιρα και παρόλο που το σενάριο ξεδιπλώνεται αρκετά αργά στην αρχή, καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον. Οι θάνατοι πολλοί (με τον χειρότερο να είναι αυτός της Yukari Sakuragi -ποτέ μη μεταφέρετε ομπρέλα με μυτερή κατάληξη), και το αίμα ακόμα περισσότερο -και αχρείαστο κατά την γνώμη μου. Κάτι που πραγματικά ‘τρελαίνει’ τον θεατή σε αυτό το anime, είναι η έλλειψη επαρκών στοιχείων για το ποιος θα μπορούσε να είναι το φάντασμα και τι σκοπό εξυπηρετούν αυτές οι τρομακτικές κούκλες -εκτός από το να κάνουν ακόμα πιο ανατριχιαστική την ατμόσφαιρα.
Αξίζει να αναφερθεί, το πώς το Another προσεγγίζει το θέμα των φαντασμάτων ‘ανάποδα’, σε σχέση με την πλειοψηφία των ghost horror. Ενώ, συνήθως, το πρόβλημα με τον εκλιπόντα προκύπτει γιατί τον ξέχασαν, στο anime αυτό δημιουργείται από την μεγάλη προσπάθεια που κάνανε όλοι να τον θυμούνται. Πρόσθετα, όποιος έχει δει το Another και το Final Destination, δεν δύναται να αποφύγει την σύγκριση μεταξύ τους! Απλές δραστηριότητες, όπως το τρέξιμο ή το κατέβασμα μίας σκάλας, κόβουν την ανάσα και κάνουν τον θεατή να προσπαθεί συνεχώς να προβλέψει ποιός θα είναι ο ‘επόμενος’, και τι αναπάντεχος συνδυασμός πραγμάτων θα μπορούσε να συμβεί την εκάστοτε στιγμή, ώστε να στερήσει την ζωή από τον χαρακτήρα. Ο μισός τρόμος προκαλείται από αυτή την αγωνία. Βέβαια, στο Another, η βία δεν είναι ποτέ σεξουαλική -όλοι πεθαίνουν με τα ρούχα τους, και υπάρχει μία σχετικά καλή ισορροπία, όσον αφορά την ποσότητα της δράσης.
Δυστυχώς όμως, οι χαρακτήρες δεν είναι πρωτότυποι και κανένας τους δεν κατάφερε να μου μείνει αλησμόνητος. Το σενάριο, αν και βασισμένο σε μία έξυπνη ιδέα, κάπου στην πορεία αλλοιώθηκε. Ενώ ξεκίνησε ως anime ψυχολογικού τρόμου και μυστηρίου -από αυτά που κάνουν κάποιον να έχει εφιάλτες για μέρες, εξελίχθηκε σε ένα συνονθύλευμα terror/horror, με ‘πιασάρικα’ jumpscares. Τέλος, ακόμα απορώ γιατί η Misaki δεν είπε από την αρχή ποιος ήταν ο νεκρός, ενώ μπορούσε να το δει, και άφησε τόσους ανθρώπους να χαθούν!
Closure
To Another είναι ένα αξιοπρεπές anime, αλλά όχι κάτι που θα παρακολουθούσα δεύτερη φορά. Ίσως, αν το ξεκίνημα της σειράς δεν ήταν τόσο δυνατό, να μην είχα απογοητευτεί σε τέτοιον βαθμό από την εξέλιξή της. Θεωρώ, πως αν είχε δοθεί πιο πολύ βάση στην απόκοσμη και ανατριχιαστική αισθητική, και όχι στο splatter, θα είχε καταφέρει να κερδίσει -ή να διατηρήσει- τις εντυπώσεις ακόμα περισσότερο. Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να του δώσει κάποιος μία ευκαιρία, μιας και καταφέρνει να παραμένει
ποιοτικό και μυστήριο.
Σοφία Ευαγγελίδου
