Ο θρυλικός συνιδρυτής του Studio Ghibli, Isao Takahata, διηγείται ένα παραδοσιακό Ιαπωνικό παραμύθι, μέσω μίας αριστουργηματικής ταινίας. Ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από το σπαρακτικό Grave of the Fireflies και το έξυπνο Pom Poko, γνωρίζει πώς να προσεγγίζει σωστά και ολοκληρωτικά την ανθρώπινη ψυχή, μεταφέροντας τα (σύνθετα) μηνύματά του με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Το φιλμ The Tale of Princess Kaguya δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση και έτσι, μέσω της τολμηρής και ονειρικής αισθητικής του, ταξιδεύει το θεατή στο παρελθόν της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Επιτρέψτε μου όμως να γίνω πιο συγκεκριμένη!
Synopsis
Μια μικροσκοπική, πανέμορφη νύμφη, εμφανίστηκε μέσα σε έναν μίσχο μπαμπού. Ο ηλικιωμένος κόπτης που τη βρήκε, ανέλαβε να τη μεγαλώσει μαζί με τη γυναίκα του στο φτωχικό τους. Σύντομα όμως, μετακόμισαν στη πόλη και το μυστήριο κορίτσι έγινε μία εξαιρετικά γοητευτική γυναίκα. Πλούτη και σπουδαίοι μνηστήρες απλώθηκαν μπροστά στα πόδια της… Εκείνη όμως, τους υπέβαλε σε αδύνατους άθλους ώστε να κερδίσουν τη καρδιά της, μη αναλογιζόμενη τις συνέπειες.
Analysis
Το The Tale of Princess Kaguya δε μοιάζει με κανένα άλλο anime. Ο όμορφος και παλιός θρύλος που διηγείται μέσω ενός απλού, ‘διάφανου’ στιλ, στερείται από λεπτομέρειες και φανφάρες. Ο Isao Takahata εξερευνά τη μεταβατική φύση της ζωής, τη γαλήνη της αποκέντρωσης, την ανουσιότητα του πλούτου και των άφθονων υλικών αγαθών, καθώς και τον παραλογισμό που επικρατεί μεταξύ των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων. Μέσω μίας εύκολα κατανοητής ιστορίας, καταφέρνει να θίξει πάμπολα ζητήματα του σύγχρονου κόσμου, ενώ παράλληλα μαγεύει το κοινό με το ονειρικό artwork που έχει επιλέξει.
Η ταινία ξεκινά παραμυθένια και αισιόδοξα, σύντομα όμως ο θεατής τυλίγεται από ένα συναίσθημα απόγνωσης και θλίψης. Αν και τίποτα στο φιλμ δεν είναι αρκετά στενάχωρο, όλα διακατέχονται από μία πικρία. Εξετάζοντας το πώς η χαρά και η ευτυχία είναι υποκειμενικές έννοιες, δείχνει ότι οι άνθρωποι επείγει να μοιράζονται τις ενδότερες σκέψεις και τις επιθυμίες τους, μιας και αλλιώς δε θα βρεθούν ποτέ εκεί που θέλουν. Ως παράδειγμα για αυτό, χρησιμοποιείται η ίδια η πριγκίπισσα, η οποία άφηνε τους γονείς της να αποφασίζουν για εκείνη, μη φέροντας αντιρρήσεις. Οι γονείς έκαναν ό,τι οι ίδιοι θεωρούσαν καλύτερο για τη κόρη τους, αλλά η δική τους αντίληψη περί ‘ευτυχίας’ απείχε πολύ από τη δική της. Ήθελαν να τη βοηθήσουν να πορευτεί εύκολα στη ζωή της, μέσω της παροχής άφθονων υλικών αγαθών και ενός πλούσιου γάμου. Την ίδια στιγμή όμως, η Kaguya είχε ανάγκη μία καθημερινότητα που να της επιτρέπει να ‘τσαλακώνεται’ και να χαίρεται τη φύση, τα λουλούδια και τις εποχές. Αν η οικογένεια είχε επιλέξει το διάλογο αντί της σιωπής, ίσως το φινάλε της ταινίας να ήταν πολύ διαφορετικό. Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι πρέπει να θυμούνται πως κανείς δε δύναται να διαβάσει τη σκέψεις τους, άρα πρέπει να μοιράζονται τα όνειρα, τις επιθυμίες και τους στόχους τους, ώστε οι αγαπημένοι τους να μπορούν να τους κατανοήσουν και να τους στηρίξουν σωστά.
Το The Tale of Princess Kaguya είναι σαν ένας ζωντανός πίνακας και είναι άξιο απορίας το πώς, μέσα στη τόση ομορφιά του, καταφέρνει να μεταφέρει σημαντικά μηνύματα και να ασκήσει κοινωνική σάτιρα. Βέβαια ο σκηνοθέτης, Isao Takahata, φημίζεται για τη ρεαλιστικότητα που τον διακατέχει -μέχρι και στις πιο ονειρικές δουλειές του. Η τόσο ξεχωριστή αυτή ταινία, η οποία ξεδιπλώνει άρτια την ιστορία της μπροστά στο θεατή και τον μαγεύει, χρησιμοποιώντας ρευστή κίνηση, θυμίζει ένα βιβλίο με ήχους. Είναι ένας σύγχρονος θησαυρός στην ιστορία του κινηματογράφου και είναι άξιο να αποτελεί το κύκνειο άσμα ενός μεγάλου δημιουργού. Είναι ένα φιλμ το οποίο έχει χώρο να αναπνεύσει, φέρει ιστορικές αναφορές, τονίζει τη σημασία του να τα έχει κανείς καλά με τη συνείδησή του και είναι οπτικά άρτιο. Άρα, αν θέλετε να ταξιδέψετε σε έναν ασταθή και ευμετάβλητο κόσμο, γεμάτο ομορφιά, οφείλετε να δώσετε μία ευκαιρία στο Princess Kaguya, τη τελευταία ταινία του θρυλικού Isao Takahata!
Artwork
Το φιλμ αυτό χρειάστηκε δεκαετίες ώστε να ολοκληρωθεί -και όχι άδικα. Τιμώντας το παραδοσιακό τρόπο ζωγραφικής, αυτό το χειροποίητο αριστούργημα αποτελείται από απαλές πινελιές, ‘ήρεμα’ χρώματα και ‘ξεθωριάσματα’. Ωστόσο, όσο minimal είναι το σχέδιο, τόσο σύνθετο είναι το animation, μιας και όλα τα συναισθήματα και η ένταση πρέπει να αποδοθούν μέσω της κίνησης και των έξυπνων σκηνοθετικών πλάνων. Οι κινήσεις εναλλάσσονται από αιθέριες σε ‘άγριες’, από αργές σε γρήγορες, και το ενδιαφέρον του θεατή εξάπτεται! Η αγνότητα, η παράδοση και η απλότητα, φάνηκαν να είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας για αυτή τη μαγευτική δουλειά, η οποία παίρνει πρωτοβουλίες και επιλέγει η ίδια του πού θα εστιάσει ο θεατής.
Ερχόμενοι στο soundtrack, η σύνθεση έχει γίνει από τον ταλαντούχο Joe Hisaishi, ο οποίος αποτελεί καλό φίλο του Hayao Miyazaki και έχει εργαστεί στη πλειοψηφία των αριστουργημάτων του Studio Ghibli, όπως τα: Castle in the Sky, Porco Rosso, Howl’s Moving Castle, Spirited Away και Nausicaa of the Valley of the Wind. Παρόλα αυτά όμως, η ταινία The Tale of Princess Kaguya, αποτελεί τη πρώτη συνεργασία μεταξύ του Joe Hisaishi και του Isao Takahata. Το αποτέλεσμα; Εξαιρετικό!
Τέλος, όσον αφορά το voice acting, αυτό αποδίδεται με επαγγελματισμό και γλαφυρότητα από καταξιωμένους ηθοποιούς, η πλειοψηφία των οποίων όμως εργάζεται κυρίως σε live-action παραγωγές, και λιγότερο σε anime. Κάποιοι εξ’αυτών είναι οι ακόλουθοι: Kengo Kora, Aki Asakura και Takeo Chii.
Facts
1) H ταινία βασίζεται σε έναν Ιαπωνικό μύθο του δέκατου αιώνα, που ονομάζεται ‘The Tale of the Bamboo Cutter’
2) To όνομα Kaguya μεταφράζεται ως ‘Δώρό Θεού’ ή ‘Αστραφτερή νύχτα’ και είναι Ιαπωνικής προέλευσης.
3) Το The Tale of Princess Kaguya προοριζόταν να κυκλοφορήσει ταυτόχρονα με το The Wind Rises του Hayao Miyazaki.
Closure
Το The Tale of Princess Kaguya αποτινάζει από πάνω του οτιδήποτε περιττό. Φτάνει στο πυρήνα της τέχνης και της ουσίας, χαρίζοντας στο κοινό κάτι που θα θυμάται για πάντα. Είναι γεμάτο ειλικρίνεια και έντονα συναισθήματα, με τη δημιουργικότητα να ρέει άφθονη μέσα του. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το παρακολουθήσετε μιας και, εκτός από όλα τα παραπάνω, αποτελεί τη τελευταία, πιο ώριμη και ‘ελεύθερη’ δουλειά του σπουδαίου Isao Takahata. Είναι ένα διαχρονικό αριστούργημα και του αξίζει επάξια ο τίτλος του ‘κλασικού’!
Σοφία Ευαγγελίδου
