Η Quantic Dream SA δημιουργήθηκε το μακρινό 1997 από τον David Cage, μέχρι σήμερα μας έχει δώσει 5 διαφορετικές ιστορίες (1999 The Nomad Soul, 2005 Fahrenheit, 2010 Heavy Rain, 2013 Beyond: Two Souls, 2018 Detroit: Become Human). Τα παιχνίδια της εταιρείας ανήκουν σε μια πολύ περίεργη και παράξενη κατηγορία. Το διαδραστικό δράμα (Interactive drama). Μια κατηγορία που όταν έγινε ευρέως γνωστή (στην αρχή με το Fahrenheit και αργότερα με το Heavy Rain), πολλοί έσπευσαν να εκφράσουν τις ανησυχίες και τους φόβους που είχαν με το αν τα videogames θα καταλήξουν να είναι όλα έτσι. Μετά από δέκα και πλέον χρόνια τα videogames όχι μόνο δεν κατέληξαν να είναι έτσι, αλλά πλέον έχουμε πιο πολλές και πιο «πλούσιες» εμπειρίες. Ο Cage σε όλα του παιχνίδια θίγει πολύ βαριά θέματα της κοινωνίας μας από ναρκωτικά, ενδοοικογενειακή βία, ρατσισμό, μεταθανάτιων ζωή μέχρι και τεχνητή νοημοσύνη, ενώ όλα αυτά τα θέματα τα θίγει έχοντας απέναντι του σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Αν θυμάστε καλά, όταν είχε βγει ένα βίντεο στο Paris Games Week που έδειχνε ενδοοικογενειακή βία, όλοι έτρεξαν να τον κατακρίνουν. Μέχρι και την ακύρωση του παιγνιδιού ζητούσαν. Συγνώμη αλλά για μένα χίλιες φορές να βγαίνουν παιχνίδια που θίγουν τα προβλήματα της κοινωνίας μας, πάρα να είναι νερόβραστα και χωρίς ουσία. Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε ότι τα videogames ωριμάζουν και ότι είναι ένα ακόμα μέσο που μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε όλων των ειδών τα συναισθήματα, αλλά και να μας μορφώσει. Αν ο κινηματογράφος είναι η έβδομη τέχνη τα videogames για μένα είναι η όγδοη τέχνη. Μια τέτοια εμπειρία είναι και το Detroit: Become Human.
Βρισκόμαστε στο Detroit των Η.Π.Α το έτος 2038. Η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ, που πλέον έχουμε μηχανές που προσομοιώνουν την ανθρώπινη φυσική και πνευματική υπόσταση τα Ανδροειδή (Androids). Τα ρομπότ αυτά φτιάχνονται, διανέμονται και πουλιούνται από την εταιρεία Cyber Life. Έχουν μπει τόσο πολύ πλέον στην ζωή των ανθρώπων που τα βρίσκουμε να κάνουν χειρωνακτικές και γραφειοκρατικές εργασίες. Ακίνδυνα και άβουλα όντα που είναι προγραμματισμένα, να υπακούν την κάθε εντολή που θα τους δώσει ο ιδιοκτήτης τους.
Αναλαμβάνουμε τον ρόλο τριών διαφορετικών ανδροειδών. Οι πρωταγωνιστές μας δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, οι ιστορίες τους είναι μοιρασμένες σε πολλά κεφάλαια που τα παίζουμε εναλλάξ, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που θα συναντηθούν για να δημιουργήσουν την κεντρική ιστορία. Δεν θα αναλύσω περεταίρω το σενάριο διότι τα ποσοστά για spoiler ξεπερνάνε το 100%. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι το εξής: το τερμάτισα πριν λίγες μέρες ταυτόχρονα με έναν φίλο μου, ο καθένας μας όχι μόνο είδε ένα διαφορετικό τέλος αλλά «έγραψε» και μια διαφορετική ιστορία. Οπότε το όνειρο του Cage να δημιούργησε ένα κόσμο που κάθε παίχτης θα δει, θα βιώσει και θα παίξει κάτι διαφορετικό έγινε πραγματικότητα; Ναι έγινε και παρακάτω θα δούμε πως καταφέρνει να υλοποιήσει αυτό το όνειρο.
Το Detroit: Become Human είναι το μοναδικό παιχνίδι μέχρι σήμερα που η κάθε απόφαση που παίρνουμε, όντως επηρεάζει την εξέλιξη του σε βαθμό που ο κάθε παίχτης μπορεί να δει διαφορετικές τοποθεσίες, να μιλήσει με διαφορετικούς χαρακτήρες ακόμα και να δει εντελώς άλλη κατάληξη στα γεγονότα του παιχνιδιού. Όταν τελειώνουμε το κάθε κεφάλαιο, μας εμφανίζεται ένα σχεδιάγραμμα που μας δείχνει την πορεία που χαράξαμε. Με μπλε χρώμα και ανοιχτές εμφανίζονται οι επιλογές μας, ενώ με κόκκινο χρώμα και κλειστά παρουσιάζονται τα μονοπάτια που δεν έχουμε επιλέξει. Όσο φτάνουμε προς το τέλος του παιχνιδιού τα παρακλάδια των επιλογών μας αυξάνονται σε τέτοιο βαθμό που ο καθένας μας μπορεί να «γράψει» την δικιά του ιστορία.
Στο κομμάτι του gameplay δεν έχουμε κάποια καινοτομία από τα προηγούμενα παιχνίδια, πάρα μόνο μια προσθήκη το Investigation σύστημα που μας επιτρέπει να δούμε «πίσω» από τα προφανή στοιχεία και να ανακαλύψουμε κάποια μυστικά. Ένα μεγάλο πρόβλημα που συνάντησα με το gameplay αφορά το χειρισμό των χαρακτήρων, οι οποίοι κινούνται σαν πολύ βαριά οχήματα και πολλές φορές, σε πόρτες και έπιπλα, δημιουργούταν μια σύγχυση.
Αυτό που πραγματικά μου έκανε εντύπωση είναι ο εικαστικός τομέας. Φανταστείτε ένα Detroit στο σήμερα με πιο πολλά αυτόνομα οχήματα και τα Ανδροειδή, αυτό είναι και το πολύ ωραίο που έκανε ο Cage. Δημιούργησε έναν κόσμο στον μέλλον που βασίζεται στο παρόν. Έχουμε τα ίδια καταστήματα, τις ίδιες φτωχογειτονιές, τα ίδια εγκαταλελειμμένα κτήρια και όλα αυτά μέσα σε ένα περιτύλιγμα πανέμορφων γραφικών. Από τα μοντέλα των χαρακτήρων, τα πρόσωπα και τις υφές, μέχρι τους ρεαλιστικούς φωτισμούς και τις αντανακλάσεις, το Detroit συνθέτει ένα παντοδύναμο οπτικό αποτέλεσμα.
Στα της μουσικής έχουμε μια τεράστια ποικιλία από τρείς διαφορετικούς συνθέτες, ο καθένας εκ των οποίων ανέλαβε να «ντύσει» μουσικά έναν από τους τρείς χαρακτήρες. Μια πολύ ριψοκίνδυνη κίνηση η οποία εν τέλει έφερε ένα φανταστικό αποτέλεσμα.
Τελικά αξίζει η επένδυση χρόνου και χρημάτων στο νέο πόνημα του David Cage; Για εμένα αξίζει ,πέρα από τα όποια προβλήματα κι αν έχει, είναι ένα πανέμορφο ταξίδι που θίγει και προβάλει θέματα που οι πολιτικώς ορθοί του σήμερα που πλέον «κυβερνούν» την κοινωνία, θα ενοχληθούν.
Δοκιμασμένο σε: PS4pro
Προγραμματιστής: Quantic Dream
Εκδότης: Sony Interactive Entertainment
Διανομέας: Sony Hellas
Διαθέσιμο για: PS4 – PS4pro
Δημήτρης Αγγελής
