Το Death Parade κυκλοφόρησε το 2015 από το θρυλικό στούντιο της Madhouse, που κρύβεται πίσω από αριστουργήματα όπως το Metropolis και το Paprika, και αποτελείται από δώδεκα επεισόδια. Σε σκηνοθεσία του Yuzuru Tachikawa, ο οποίος έχει εργαστεί στο Mob Psycho 100, βασίζεται σε μία ταινία μικρού μήκους, εν ονόματι Death Billiards, που είχε δημιουργηθεί αρχικά για το Young Animator Training Project’s Anime Mirai το 2013. Η σειρά έλαβε πολύ καλές κριτικές και παινεύτηκε για voice acting της και την έξυπνη θεματολογία της. Είναι όμως στη πραγματικότητα τόσο ενδιαφέρουσα όσο φαίνεται; Ας ρίξουμε όμως μία καλύτερη ματιά στα δρώμενα!
Synopsis
Μετά το θάνατο δεν υπάρχει Παράδεισος ή Κόλαση, παρά μονάχα ένα …μπαρ. Εκεί καταφθάνουν ζεύγη ανθρώπων, οι οποίοι πέθαναν ταυτόχρονα, και υπόκεινται σε δοκιμασίες που έχουν ως σκοπό να φέρουν στην επιφάνεια όλο το σκοτάδι που υπάρχει στη ψυχή τους. Αφότου γίνει αυτό, ο Decim -ένας από τους κριτές, θα αποφασίσει αν θα μετανσαρκωθούν ή αν η ψυχή τους θα καταλήξει στο κενό. Στη κρίση αυτή όμως έρχεται να βοηθήσει μία μυστηριώδης, μελαχρινή γυναίκα, η οποία βλέπει τη ψυχή μέσα από ένα πιο …ανθρώπινο πρίσμα.
Review
Το παραπάνω σενάριο κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και να με κάνει να πιστέψω πως το Death Parade ίσως θα αποτελέσει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ψυχολογικά θρίλερ που έχω παρακολουθήσει. Οι προσδοκίες μου ωστόσο διαψεύθηκαν άμεσα, αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. Το anime συστήνει αρκετούς χαρακτήρες κατά τη διάρκειά του και κάθε επεισόδιο είναι ελαφρώς αυτόνομο, με τους εκάστοτε ‘διαγωνιζόμενους’ να διαφέρουν, ξετυλίγοντας έτσι την ιστορία του. Η ιδέα του να μπουν οι άνθρωποι σε διαδικασίες που θα αποκαλύψουν τα βαθύτερα -και εν δυνάμει πιο σκοτεινά, μέρη της ψυχοσύνθεσής τους, καταφέρνει πάντα να τραβήξει τη προσοχή και δίνει πάτημα για πολλές φιλοσοφικές αναζητήσεις. Όμως στο Death Parade αυτό δεν αξιοποιήθηκε σωστά, με την ανάλυσή του να μένει στην επιφάνεια. Τα πρώτα δύο επεισόδια καταφέρνουν να ξεγελάσουν, όντας πιο ανατρεπτικά και μυστήρια από όσο ολόκληρη η σειρά μαζί, χτίζοντας λανθασμένες προσδοκίες.
Οι πρωταγωνιστές φαντάζουν ‘άχρωμοι’ και μουντοί, καθιστώντας δύσκολη τη ταύτιση. Αν και υπήρχε αρκετός χρόνος ώστε να ξεδιπλώσουν τις προσωπικότητές τους, κάτι τέτοιο δε συνέβη. Παρόλα αυτά, λόγω της πολύ ιδιαίτερης θεματολογίας του anime, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συγχωρεθεί. Προσπαθώντας να μεταφέρει προβληματισμούς γύρω από την ηθική, τον αναλογισμό των συνεπειών κάθε πράξης και τη σημασία των σωστών επιλογών, συνδυάζει linear και arc-based διήγηση, το οποίο λειτουργεί αρκετά καλά, έστω και αν δεν υπάρχουν οι απαραίτητες κλιμακώσεις. Καταφέρνει να αφομοιώσει πολλά διαφορετικά στοιχεία και να εστιάσει στις ηθικές ασάφειες που υπάρχουν, στο τι σημαίνει πραγματικά το να είναι κανείς άνθρωπος και στο αν η εφήμερη φύση της ζωής της στερεί από το νόημά της.
Κάτι ακόμα ενδιαφέρον στη σειρά, είναι το ακόλουθο: οι Κριτές, αν και έχουν πρόσβαση σε όλες τις αναμνήσεις των εκάστοτε ανθρώπων, δε τους κρίνουν μονάχα βάση αυτών. Αντιθέτως, τους υποβάλλουν σε δοκιμασίες και τους κρίνουν -κυρίως- με βάση το πώς αντέδρασαν. Αυτό περνάει το όμορφο μήνυμα ότι, ανεξαρτήτως του παρελθόντος κάποιου και των επιλογών του, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να αλλάξει και να χτίσει για τον εαυτό του ένα διαφορετικό μέλλον.
Αν και το Death Parade φαίνεται εκ πρώτης όψεως να έχει σκοτεινή θεματολογία, στη πραγματικότητα είναι πολύ γλυκό και το κύριο μήνυμά του έγκειται στο ότι μόνο η αγάπη υπερνικά το φόβο. Φέρνει το θεατή αντιμέτωπο με πληθώρα συναισθημάτων, σκέψεων και διαθέσεων -χωρίς δυστυχώς να έχει όμως το συναισθηματικό αντίκτυπο που θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες. Αν και θα ήταν ικανό να έχει εμβαθύνει παραπάνω στις πολλές ενδιαφέρουσες θεματολογίες που περικλείει μέσα του, καταφέρνει να αφήσει το κοινό με γλυκόπικρα συναισθήματα και με το συμπέρασμα πως σημασία έχει μία ζωή γεμάτη νόημα, και όχι το νόημά της αυτό καθαυτό.
Artwork
Το Artwork κυμαίνεται σε πολύ καλά επίπεδα, μιας και η Madhouse σπάνια απογοητεύει τους θαυμαστές της. Σκοτεινοί και μουντοί τόνοι δίνουν το παρόν, με τις μπλε, τις μωβ και τις κόκκινες αποχρώσεις να πρωταγωνιστούν. Υπάρχει προσοχή στη λεπτομέρεια και οι φωτοσκιάσεις προσεκτικά δουλεμένες. Το CGI, το οποίο χρησιμοποιείται ελάχιστα, δε δείχνει ψεύτικο, ενώ οι ήρωες έχουν εκφραστικότητα στα πρόσωπά τους. Εν κατακλείδι, ο Yuzuru Tachikawa έκανε πολύ καλή δουλειά όσον αφορά τη σκηνοθεσία. Ερχόμενοι στο κομμάτι του soundtrack, αυτό είναι σε σύνθεση του Yuki Hayashi, ο οποίος έχει δουλέψει σε μεγάλες παραγωγές, όπως τα My Hero Academia και Kiznaiver. Τόσο το τραγούδι του intro όσο και του outro, καταφέρνουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του θεατή, ενώ ιδιαίτερη μνεία αξίζει στη μελωδία του πιάνου που ακούγεται όσο χορεύει η Chiyuki.
Τέλος, όσον αφορά το voice acting, αυτό αποδίδεται εξαιρετικά και οι ηθοποιοί δίνουν το καλύτερό τους εαυτό. Μερικοί από τους seiyuus που ακούγονται στη σειρά, είναι οι ακόλουθοι: Tomoaki Maeno (Another, Fairy Tail), Yoshimasa Hosoya (Maquia: When the Promised Flower Blooms, Attack on Titan), και Kōki Uchiyama (Yuri on Ice!, To the Forest of the Firefly Lights).
Facts
1) Τα ονόματα των μπαρ προέρχονται από τον αριθμό του ορόφου στον οποίο βρίσκονται, στα λατινικά. Για παράδειγμα ο Decim δουλεύει στο Quindecim (15), το οποίο βρίσκεται στο δέκατο πέμπτο όροφο.
2) Το όνομα του μπάρμαν-Κριτή, Decim, ίσως είναι εμπνευσμένο από τη Ρωμαϊκή θεότητα Desima, η οποία μετρούσε το νήμα της ζωής.
Closure
Καταλήγοντας, το Death Parade είναι ένα anime το οποίο διέψευσε τις προσδοκίες μου, μιας και η θεματολογία του έδινε υλικό για πολλά περισσότερα από όσα τελικά καταπιάστηκε. Παρόλα αυτά, δε παύει να έχει ενδιαφέρον και δυνατές στιγμές, άρα σας προτείνω να του δώσετε μία ευκαιρία!
Σοφία Ευαγγελίδου
