Πριν ξεκινήσω να σας περιγράφω την εμπειρία μου με το Οdyssey, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που έχω γενικά για το franchise. Αρχικά θα ήθελα να διευκρινίσω ότι το παρόν κείμενο αποτελεί προσωπική άποψη και εκτίμηση του γράφοντος.
Το Assassin’s Creed μας συστήθηκε το 2007 και μέχρι τώρα έχει περάσει από διάφορες διακυμάνσεις. Θεωρώ όμως ότι η δικιά του Οδύσσεια ήρθε η ώρα να τελειώσει. Δυστυχώς και στην φετινή απόπειρα της Ubisoft για να επαναφέρει το franchise σε υψηλά επίπεδα δεν το καταφέρνει – και ο λόγος είναι ένας. Πολύ ωραίο περιτύλιγμα αλλά ουσία μηδέν. Aν καθίσουμε κάτω και σκεφτούμε με καθαρό μυαλό, θα δούμε ότι κανονικά το franchise έπρεπε να έχει τελειώσει στο Assassin’s Creed 3.
Το Assassin’s Creed έγινε τεράστιο franchise και έκανε επιτυχία για δύο βασικούς λόγους. O πρώτος λόγος είναι ότι μάς βοήθησε να ταξιδέψουμε σε ποιο παλιές εποχές ώστε να δούμε και να ζήσουμε εμπειρίες από ιστορικά γεγονότα που είχαμε πρόσβαση μόνο μέσα από βιβλία. O δεύτερος λόγος είναι ότι ταυτόχρονα βλέπαμε και μία ιστορία να εξελίσσεται στη δική μας εποχή. Πλέον υπάρχει μόνο ένας λόγος για να παίξουμε Assassin’s Creed. Οι ιστορικές αναδρομές στο παρελθόν. Αυτός είναι ο λόγος που ακόμα και εγώ σήμερα παρόλο που πιστεύω ότι έπρεπε να έχει σταματήσει η σειρά, εξακολουθώ να παίζω τα παιχνίδια αν και πλέον αυτό δεν μου φτάνει. Θα ήθελα να δω μία ιστορία να εξελίσσεται στη σημερινή εποχή ανάμεσα στους assassins και τους templars, ενώ ταυτόχρονα “ταξιδεύουμε” στο παρελθόν. Νομίζω ότι αρκετά σας κούρασα και πως ήρθε η ώρα να σας εξιστορήσω την εμπειρία μου με το Assassin’s Creed Odyssey. Συγκρίσεις με το origins δεν θα γίνουν, παρόλο που γνωρίζω ότι βασίζεται στα γραφικά και στην μηχανική του, γιατί δεν το έχω παίξει ακόμα.
Το φετινό μας ταξίδι, μας πηγαίνει πίσω στην Αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στον Πελοποννησιακό πόλεμο από το 431 έως 404 π.Χ. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Assassin’s Creed έχουμε την επιλογή του Αλεξίου ή της Κασσάνδρας το οποίο είναι και η πρώτη αλλαγή που φέρνει ο τελευταίος τίτλος της σειράς. Δεν μπορώ να σας πω αν η επιλογή του Αλεξίου η της Κασσάνδρας (πέρα από την εμφάνιση) αλλάζει κάτι ουσιαστικά στο παιχνίδι. Το playthrough δοκιμάστηκε με τον Αλέξιο. Μία δεύτερη αλλαγή που συναντάμε, που ίσως είναι και η πιο σημαντική, αποτελεί το γεγονός ότι έχουμε πλέον επιλογές στους διαλόγους. Αυτό όμως δεν είναι μόνο «καλό» Marketing, αλλά σε αρκετά σημεία παίζουν ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.
Στα του σεναρίου τώρα. Το Odyssey έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο στο να μας ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας του μέσα από Quest και Side Quest, το οποίο όμως δυστυχώς χάνεται μερικές φορές κάτω από τα κακά Voice overs και τα απότομα loading screens.
Στο Main Quest, δεν υπάρχει καμία αναφορά για templars και assassins, οπότε εάν κάποιος παίξει μόνο το main Quest θα είναι σαν να παίζει ενα οποιοδήποτε Action RPG. Εδώ θέλω να αναφέρω και το πρώτο μου παράπονο αγαπημένη μου Ubisoft. Δεν μπορείς να μου βγάζεις ένα τίτλο με το όνομα Assassin’s Creed με μηδαμινή σύνδεση με τους προηγούμενους τίτλους της σειράς. (Αλήθεια τώρα, θα περιμένουμε τρεισήμισι μήνες και βάλε για να δούμε τη σύνδεση του Odyssey με το Origins;)
Οι μόνες αναφορές και σύνδεση με τα προηγούμενα παιχνίδια είναι στα side quest. Ακριβώς εδώ είναι που βγάζω το καπέλο στην Ubisoft, γιατί έχει κάνει έναν πολύ ωραίο συνδυασμό της ελληνικής μυθολογίας με την ιστορία του Assassin’s Creed. Δεν θα πω παραπάνω για το σενάριο γιατί θεωρώ ότι είναι ενδιαφέρον και αξίζει κάποιος να ασχοληθεί, όπως και να το ανακαλύψει μόνος του, αρκεί να εμβαθύνει και στα Side Quest. Συναντάμε όμως αλλαγές και στο gameplay, όπου μία αλλαγή είναι το Exploration Mode. Σε αυτό το mode τα objectives δεν έχουν κάποιο αυτόματο waypoint, αλλά αντιθέτως πρέπει να ανακαλύψετε μόνοι σας που πρέπει να πάτε για την αποστολή, με βάση τα στοιχεία που παίρνετε μιλώντας με τους NPCs. Για όσους θέλουν μία πιο παραδοσιακή εμπειρία υπάρχει και η επιλογή του Guided Mode που είναι ο τρόπος που μας έχει συνηθίσει η Ubisoft στους προηγούμενους τίτλους. Μία δεύτερη αλλαγή που έχουμε, είναι το σύστημα των mercenaries. Το σύστημα αυτό θυμίζει πολύ το Nemesis System του shadow of mordor. Οι mercenaries υπάρχουν διασκορπισμένοι σε όλο το χάρτη του παιχνιδιού και σε περίπτωση που κάνουμε κάποια παρανομία θα ανέβει το Bounty level μας από 1 έως 5 και θα έρθουν να μας κυνηγήσουν.
Δυστυχώς εδώ αρχίζουν τα προβλήματα του παιχνιδιού. Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές μου έτυχε στο παιχνίδι να κάνω ένα Quest και να ανέβει το Bounty level 1 και ενώ δεν υπάρχει κανένας mercenary στο χάρτη, η A.I αποφάσισε να βγάλει 5 ταυτόχρονα. Οπότε φανταστείτε να κάνετε τη μάχη με τους NPCs για την αποστολή και να εμφανίζονται και 5 extra NPCs που το level τους είναι τυχαίο. Το σύστημα μάχης πλέον έχει αλλάξει, οι επιθέσεις μας γίνονται με το R1 R2 ή RB RT. Έχει γίνει πιο γρήγορο και πιο άμεσο αλλά και εδώ υπάρχουν προβληματάκια. Το Parry πλέον γίνεται με δύο κουμπιά πατώντας τα ταυτόχρονα και όχι με ένα όπως γίνονταν στα προηγούμενα παιχνίδια. Αυτό μας δυσκολεύει αφάνταστα στη μάχη ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με πολλούς εχθρούς. Το δεύτερο πρόβλημα που συνάντησα είναι το stealth κομμάτι και σε αυτό πάλι φταίει η νοημοσύνη του παιχνιδιού. Mου έτυχε πολλές φορές να είμαι κρυμμένος σε ένα θάμνο και να περνάνε από μπροστά μου με ένα δαυλό τη νύχτα στο ένα μέτρο και να μη με βλέπουν. Μία τρίτη αλλαγή είναι ότι επανήλθαν οι ναυμαχίες, που πραγματικά δεν έχω να πω κάτι αρνητικό καθώς ήταν τόσο απολαυστικές και τόσο ωραίες. Πραγματικά μία ευχάριστη έκπληξη.
Τώρα ήρθε η ώρα να δούμε γιατί η Ubisoft καταφέρνει να μας παίρνει τα λεφτά. Ο οπτικός τομέας του παιχνιδιού πραγματικά είναι ασύλληπτος σε όποιο κομμάτι του χάρτη και να πας. Εκτός του ότι θα δεις απίστευτα γραφικά με απίστευτο draw distance, ο χάρτης είναι τόσο ζωντανός που δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι του που να πήγα και να μη γινόταν κάτι τυχαίο. Το πρώτο σοκ που έπαθα όταν επισκέφτηκα την Αθήνα και συγκεκριμένα τον Παρθενώνα. Είναι πραγματικά φοβερή η μεταφορά του και απίστευτη η επιβλητικότητα που αισθάνεσαι όταν τον αντικρίζεις, λες και βρίσκεσαι πραγματικά εκεί. Εκτός από τα γραφικά του παιχνιδιού, ένα άλλο κομμάτι του αποτελεί ο κόσμος. Πραγματικά εδώ οι προγραμματιστές της Ubisoft έχουν κάνει μία απίστευτη έρευνα γύρω από την αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό μας. Δεν είναι μόνο ότι όσο εξελίσσεται το παιχνίδι και η κεντρική μας ιστορία βλέπουμε τα γεγονότα του Πελοποννησιακού πολέμου, υπάρχουν και τα ιστορικά πρόσωπα που συναντάμε σε όλο αυτό το ταξίδι τα οποία είναι τόσο ωραία συνδυασμένα μεταξύ τους και τόσο καλοφτιαγμένα, που πραγματικά έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να κάθεται να ακούει συζητήσεις σε ένα συμπόσιο ή την προσευχή κάποιου σε ένα Ναό και όλα αυτά στα αρχαία ελληνικά. Θα μπορούσα να εμβαθύνω περισσότερο σε ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα, αλλά θεωρώ ότι είναι ένα από τα δυνατά στοιχεία του παιχνιδιού που πρέπει να ανακαλύψετε μόνοι σας. Είναι ένας παραπάνω λόγος για να αφιερώσετε τον χρόνο σας στο παιχνίδι.
Το παιχνίδι δοκιμάστηκε στο PlayStation 4 pro
Θετικά
-Φοβερή αναπαράσταση της Αρχαίας Ελλάδας με σεβασμό σε πρόσωπα, τοποθεσίες και ιστορία.
-Side Quests που αναδεικνύουν πολιτισμικά στοιχεία, ιστορίες και θρύλους της Κλασικής Ελλάδας και κάνουν χρήση της -Μυθολογίας.
-Ενδιαφέρον τρόπος ενσωμάτωσης της ιστορίας του Assassin’s creed με την αρχαία Ελλάδα
Αρνητικά
-Κακά voice overs σε κάποιες σκηνές του πρωταγωνιστή και κατάχρηση του «Malakas».
-Διάφορα glitches και bugs.
-Σε κάποια σημεία του παιχνιδιού τα frames πεφτουν στο μηδέν και κολλάει.
-Η A.I. του παιχνιδιού σε μερικά σημεία είναι από μέτρια έως τραγική .
-Μεγάλα loading times .
Δημήτρης Αγγελής
