Videogame Review: The Shore

Είναι η πρώτη -και ελπίζω όχι η τελευταία φορά, που γράφω για ένα παιχνίδι φτιαγμένο από Έλληνα δημιουργό. Ένα παιχνίδι που δεν ανακάλυψα μετά από έρευνα καινούριων indie κυκλοφοριών, αλλά από προτάσεις και αναφορές μεγάλων sites. Ένα παιχνίδι, που από το demo, εξαφάνισε οποιαδήποτε υπόνοια προχειροδουλειάς ή ερασιτεχνικής δημιουργίας. Στη περίπτωση του Τhe Shore, μιλάμε για έναν αξιοπρεπή indie τίτλο, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από παραγωγές μεγάλων studio -τουλάχιστον οπτικά. Ο Άρης Δραγώνης, δημιουργός του The Shore, φαίνεται να αφιέρωσε πολύ χρόνο και προσωπική δουλεία στο συγκεκριμένο εγχείρημα. Για αυτό, ασχέτως αποτελέσματος, αξίζει ένα μεγάλο χειροκρότημα από τους Έλληνες παίκτες και γενικότερα από την ελληνική gaming σκηνή.

The Shore: Story

Ο πρωταγωνιστής μας, Andrew, ξεβράζεται σε ένα εγκαταλειμμένο, οριακά στοιχειωμένο, νησί και προσπαθεί να ανακαλύψει πού βρίσκεται και γιατί. Το μόνο που ξέρουμε για τον χαρακτήρα μας, είναι ότι ψάχνει την κόρη του και είναι διατεθειμένος να κάνει ό,τι χρειάζεται για να τα καταφέρει. Η ιστορία του νησιού, ξεδιπλώνεται μέσα από σημειώματα που βρίσκουμε στο διάβα μας. Το νησί και γενικότερα το παιχνίδι, περιτριγυρίζεται από μια μυστηριώδη και απόκοσμη ατμόσφαιρα. Συνδυαστικά με τις πληροφορίες που μαζεύουμε και τις γνώσεις που αποκτούμε για το παρελθόν του νησιού και των επισκεπτών του, καταλαβαίνουμε αρκετά γρήγορα πως το περιβάλλον δεν είναι φιλόξενο.

Στην αρχή της εξερεύνησής μας, ο κύριος αφηγητής είναι ο ίδιος ο Andrew. Ο Andrew, προσπαθώντας να θυμηθεί ή να ανακαλύψει τι συμβαίνει, μας μεταφέρει τα γεγονότα μέσα από εσωτερικούς μονολόγους και αναγνώσεις. Μετά από περίπου μια ώρα παιχνιδιού, αναλαμβάνει ο Lovecraft -και όλα χρωματίζονται αναλόγως!

Design

Όλοι ενθουσιαστήκαμε όταν είδαμε για πρώτη φορά τα μοντέλα των τεράτων στο demo. Αυτό ίσως να ήταν και ο κεντρικός άξονας αυτής της δημιουργίας. Οτιδήποτε αποτυπώνεται σε μεγάλη κλίμακα, είναι εξαιρετικό. Από τον επιβλητικό φάρο στο κέντρο του νησιού μέχρι το μοντέλο του Cthulhu, το επίπεδο λεπτομέρειας είναι προσεγμένο και ο σχεδιασμός εντυπωσιακός. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν αρκεί. Όσο εντυπωσιακά είναι τα μοντέλα των μυθικών πλασμάτων, τόσο απογοητευτικά είναι τα textures των περιοχών. Βράχια, νερά, κομμάτια ξύλου και γενικότερα πράγματα που συναντάμε παραπεταμένα στο έδαφος, θυμίζουν παιχνίδια άλλης δεκαετίας.

Στην αρχή της περιπέτειάς μας, η ατμόσφαιρα του νησιού είναι τόσο απόκοσμη και αφιλόξενη, που σε μαγνητίζει και είναι αρκετή για να αγνοήσεις τις επιμέρους σχεδιαστικές αστοχίες. Σε βάθος χρόνου όμως, λειτουργεί αντίστροφα. Δηλαδή, οι απαρχαιωμένες αποτυπώσεις αντικειμένων και ο πρόχειρος σχεδιασμός του περιβάλλοντος, δημιουργούν μία άτονη εμπειρία. Ακόμα και οι φωτισμοί προσδίδουν στον τίτλο μια παλαιική αισθητική, που φαντάζει ξεθωριασμένη και κούφια.

The Shore: Gameplay

Το παιχνίδι ξεκινάει δίνοντάς μας την εντύπωση ότι θα παίξουμε ένα παραδοσιακό walking simulator, με point and click στοιχεία και λειτουργεί μέχρι το σημείο που εντάσσεται μια πιο puzzle/adventure προσέγγιση. Έχω την εντύπωση ότι, αν εστίαζε στο κομμάτι της εξερεύνησης, θα μιλούσαμε για διαφορετικό παιχνίδι. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον, όπως και είχε στην αρχή, απλά να εξερευνήσουμε το νησί περπατώντας μέσα του και να αντιμετωπίσουμε τους εφιάλτες που έχει να προσφέρει αβοήθητοι. Μετά από περίπου μία ώρα ανατριχιαστικής περιήγησης, ο δημιουργός επιλέγει να μας δώσει ένα Artifact το οποίο , εκτός του ότι είναι σημαντικό για την ιστορία, έχει κάποιες ιδιότητες οι οποίες το μετατρέπουν σε όπλο. Σε αυτό το σημείο, το παιχνίδι ξεκινάει πραγματικά να παρακμάζει.

Αρχικά, το σύστημα μάχης είναι κουραστικό και παρωχημένο. Από εκεί που σκοπός μας ήταν να ανακαλύψουμε και να αποφύγουμε τα σατανικά πλάσματα που κρύβει το νησί, πλέον σκοπός μας είναι να επιβιώσουμε τρέχοντας και πυροβολώντας. Ξαφνικά, χάνεται όλη η μαγεία του The Shore. Σε κάθε καινούρια τοποθεσία που ανακαλύπτουμε, εμφανίζονται νέα πλάσματα που μας κυνηγάνε, κάνουμε δύο κύκλους πυροβολώντας και τα σκοτώνουμε. Καμία πραγματική αγωνία. Το επαναλαμβανόμενο σύστημα μάχης, σε συνδυασμό με το πολύ κακό Path finding, κάνουν το παιχνίδι κουραστικό -σε ενοχλητικό βαθμό.

Σταδιακά, προστίθενται κάποιοι γρίφοι, οι οποίοι έχουν διεκπεραιωτικό χαρακτήρα και δεν προσφέρουν κάτι στη συνολική εμπειρία. Δεν θέλουν ιδιαίτερη σκέψη. Απλά, σε προκαλούν να μετακινήσεις κάποια αντικείμενα ή να βάλεις πράγματα στη σωστή σειρά.

The Shore: Sound Design

Ο ηχητικός τομέας του The Shore ίσως είναι το πιο ποιοτικό στοιχείο του. Οι ενορχηστρώσεις, καθώς και οι ambient μελωδίες, που ντύνουν τον τίτλο είναι εξαιρετικές και σωστά τοποθετημένες. Η μουσική βρίσκεται εκεί που πρέπει, τηΝ στιγμή που πρέπει. Απόκοσμες και τρομακτικές όταν μας κυνηγάνε τρομακτικά πλάσματα, ήρεμες και γοητευτικές όταν πρέπει να ξεκουραστούμε μετά από μία καταδίωξη ή την συνάντηση μας με ένα θρυλικό τέρας.

Το Voice Acting επίσης είναι πολύ προσεγμένο. Ειδικότερα του πρωταγωνιστή μας, ο οποίος με κάθε του κουβέντα μας μεταδίδει την απόγνωσή του, δίχως περιθώρια αμφισβήτησης. Στο ίδιο επίπεδο βρίσκεται και η φωνή του απόκοσμου καθοδηγητή μας, ο οποίος κάνει ξεκάθαρο ότι δεν είναι άνθρωπος και ότι οι προθέσεις του είναι πιο ύπουλες από ότι φαίνονται.

Τα ηχητικά εφέ, σαν ήχοι, ήταν καθαροί αλλά όχι τόσο προσεγμένα όσο θα έπρεπε. Μου έτυχε αρκετές φορές, σε περιοχές με μεγάλο αριθμό εχθρών, να ακούω άρρυθμους ήχους και φωνές που δεν ταίριαζαν με το κάδρο μου.

Verdict

Ήμουν και παραμένω ενθουσιασμένος με το The Shore, μιας και οι Ελληνικές προσπάθειες στο χώρο του gaming είναι ελάχιστες και συνήθως πρόχειρες. Το The Shore έχει πολλά ελαττώματα, ακόμα και σε δευτερεύοντες τομείς, όπως τα κείμενα ή οι υπότιτλοι. Δυστυχώς, είναι δείγμα αναξιοπιστίας όταν οι υπότιτλοι έχουν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Παρόλο που τα σημεία που αστοχεί είναι περισσότερα από τα σημεία που ξεχωρίζει, το The Shore είναι μια πολύ καλή προσπάθεια. Μία καλή προσπάθεια, η οποία σηκώνει και δέχεται συνεχώς βελτίωση και ίσως, σε κάποια φάση, να είναι άξιο αναφοράς.

Στην φάση που βρίσκεται δεν θα το πρότεινα εύκολα σε κάποιον. Ωστόσο, το αναφέρω στους κύκλους μου, μόνο και μόνο γιατί αξίζει να σημειωθεί ότι ένας Έλληνα δημιουργός πραγματοποίησε το όνειρο του, χωρίς την στήριξη κάποια μεγάλης ομάδας παραγωγής. Το The Shore έχει μεράκι, την στήριξη του κόσμου και -δυστυχώς- αρκετές αστοχίες, λόγω απειρίας. Όμως, ανυπομονώ για το επόμενο, Άρη Δραγώνη!