To 2019 τίποτα δεν είναι αυτονόητο, όχι δηλαδή ότι ήταν και το 2018. Για εγκυκλοπαιδικές και μόνο γνώσεις, το ‘’Upskirting’’ είναι η λήψη φωτογραφιών κάτω από τη φούστα ή το φόρεμα μιας γυναίκας (ή ακόμα και κάτω από τη φουστανέλα/σκωτσέζικη φούστα ενός άνδρα), προφανώς παρά την θέληση των προηγουμένων. Η αρρωστημένη αυτή ‘’φάση’’ ουσιαστικά φωτογραφίζει την περιοχή του εσώρουχου και μερικές φορές των γεννητικών οργάνων.
Στην Μεγάλη Βρετανία δε, είναι τόσο μαζικό το πρόβλημα που έπειτα από 18μηνη εκστρατεία, το ‘’Upskirting’’ έγινε ποινικό αδίκημα στην Αγγλία και την Ουαλία. Είναι ενδεχομένως βέβαια τρομακτικό ότι χρειάστηκαν 18 μήνες για να υποστηριχθεί κάτι τόσο σημαντικό και αυτονόητο και ακόμα πιο τρομαχτικό ότι ζούμε σε μια παγκόσμια κοινωνία όπου ο σεξισμός είναι δούρειος ίππος, υποβόσκει κάτω από το political correctness των δυτικών κοινωνιών, έχει ‘’εξελιχθεί’’ σε κάτι αρρωστημένα θολό μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις, στις νοοτροπίες, κρύβεται πίσω από τις λέξεις, χαρακτηρίζει τα φύλα και πως τα αντιλαμβανόμαστε.
Αυτά βέβαια στην Αγγλία. Στην Ελλάδα, το 2019, έχεις το Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ο οποίος αφού αποφάσισε να ξεφτιλίσει την έννοια και τα ιδεώδη του αθλητισμού και παρότι πρόεδρος μιας ιστορικής ομάδας αποφάσισε να αφήσει ένα γυναίκειο εσώρουχο στο πάγκο των αντίπαλων. Δεν θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τις λέξεις ώστε να επιχειρηματολογήσω ενάντια σε μια πράξη πολυεπίπεδου σεξισμού, στη νόηση ενός γυναίκειου εσώρουχου ως μέσου εξευτελισμού, η υποβάθμιση του ως δείλια, κατωτερότητα και υποχώρηση.
Είναι απλά βαθιά λυπηρό.
