Η ταινία Children Who Chase Lost Voices κυκλοφόρησε το 2011 από το στούντιο CoMix Wave Films. Γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Makoto Shinkai, την ιδιοφυΐα πίσω από το Your Name και το 5 Centimetres Per Second, δεν θα μπορούσε παρά να είναι αφιερωμένη στη νοσταλγία, στην απώλεια, στην αγάπη και τη λύτρωση. Είναι ένα φιλμ πνευματικής αναζήτησης το οποίο ακολουθεί και καταγράφει μία ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Παρόλα αυτά, η φαντασία περισσεύει, ενώ τα ονειρικά τοπία χαράσσονται στη σκέψη. Ας εξετάσουμε πιο αναλυτικά αυτό το αριστούργημα!
Synopsis
Δύο μοναχικοί και αταίριαστοι άνθρωποι που αδυνατούν να δεχτούν την απώλεια των αγαπημένων τους, ενώνουν τις δυνάμεις τους, ξεκινώντας για ένα λυτρωτικό και καθοριστικό ταξίδι στον Κάτω Κόσμο, με σκοπό να φέρουν πίσω αυτό που η ζωή τους στέρησε άδικα.
Analysis
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από ένα μοναχικό κορίτσι, το οποίο προσπαθεί να κατανοήσει το κόσμο γύρω της, δίνοντάς του ένα νόημα. Ενώσω συμβαίνει αυτό, τραβάει το θεατή μαζί της και τον υποδέχεται σε μία φιλοσοφική περιπέτεια, που το αδύνατο γίνεται δυνατό. Το σενάριο ξετυλίγεται άμεσα και ο θάνατος δίνει εξαρχής το παρόν, μέσω ενός υπέροχου fast-forward του δημιουργού (ο οποίος φημίζεται για τα παιχνίδια του με το χρόνο) , στο οποίο γίνεται αντιληπτό πως η κοπέλα έχει χάσει το πατέρα της και ζει με μία μητέρα η οποία συνεχώς εργάζεται. Όλη η αισθητική στην αρχή του φιλμ, θυμίζει τις δουλειές του Studio Ghibli σε τέτοιο βαθμό, που μπορεί να μπερδέψει μέχρι και τους πιο έμπειρους. Άλλωστε, πολλοί αποκαλούν τον Shinkai ως τον διάδοχο του Hayao Miyazaki. Και ποιος μπορεί να τους αδικήσει? Φαντασία συνδυασμένη με ρεαλιστικά προβλήματα, εσωτερικές αναζητήσεις, σεβασμός στο περιβάλλον και τη πνευματικότητα και συγκλονιστικά όμορφα τοπία: oι ομοιότητες είναι πολλές για να περάσουν απαρατήρητες. Στην αντίπερα όχθη όμως, εξίσου πολλές είναι και οι διαφορές μεταξύ των δύο καλλιτεχνών. Ο Shinkai δε φημίζεται για τους δυναμικούς και ανεξίτηλους χαρακτήρες του, ενώ οι ταινίες του περιστρέφονται περισσότερο στις εσωτερικές διαμάχες απ’ότι στα κοινωνικά ζητήματα. Αντιθέτως, ο Miyazaki τείνει να χρησιμοποιεί δυνατές πρωταγωνίστριες, ενώ η πλειοψηφία των φιλμ του καταπιάνεται με αντιπολεμικά και περιβαλλοντολογικά θέματα. Άρα, καταλήγω στο ότι υπάρχει ταύτιση μεταξύ τους μόνο σχετικά με τη ποιότητα της δουλειάς τους και όχι θεματικά. And that’s a good thing!
Προχωρώντας στο σενάριο, το βασικό θέμα που εξετάζει η ταινία είναι η ανάγκη για συντροφικότητα και η δυσκολία του να συμφιλιωθεί κάποιος με το πόσο εφήμερη είναι η ζωή. Προσπαθεί να διδάξει πως το πένθος είναι λογικό και προβλεπόμενο, αλλά ότι κάποια στιγμή ο άνθρωπος οφείλει να προχωρήσει, συμφιλιωμένος με το παρελθόν και έχοντας αποδεχτεί πως αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Όμορφος, έντονος και πρόσκαιρος. Οι καλές αναμνήσεις πρέπει να βοηθούν κάποιον να συνεχίσει το ταξίδι του προς το μέλλον, αντί να τον κλειδώνουν σε χρονοντούλαπα. Αν και αυτή η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί ως adventure/ fantasy/ romance/ coming-of-age, εγώ θα μπορούσα να την αποκαλέσω με μία λέξη: ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ! Εκφράζει με απίστευτη ειλικρίνεια το πόνο του χαμού και του κενού που αφήνει πίσω, δείχνοντας το σε πόσο θλιβερά, επικίνδυνα και απελπισμένα μονοπάτια μπορεί να φτάσει το μυαλό κάποιου, προσπαθώντας να ανακτήσει ό,τι έχασε. Αυτή η εσωτερική διαμάχη κυριαρχεί καθόλη τη διάρκεια του φιλμ και η απόπειρα της Ανάστασης γίνεται αυτοσκοπός. Ένας εκ των βασικών χαρακτήρων δε διστάζει να φτάσει στη δολοφονία πάνω στη προσπάθειά του να ολοκληρώσει ό,τι ξεκίνησε. Αυτό, αν και σοκάρει το θεατή, δίνει στον ήρωα μία πολύ ανθρώπινη υπόσταση. Γιατί άλλωστε, οι περισσότεροι θα ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν τα πάντα, αν αυτό σήμαινε πως θα επιστρέψει από το θάνατο κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο. Παρόλα αυτά, στο τέλος όλοι αντιλαμβάνονται πως ο χρόνος κυλάει προς μία κατεύθυνση και το φινάλε αφήνει το κοινό με ανάμεικτα συναισθήματα…
Μέσα σε όλα τα παραπάνω, έρχονται να προστεθούν μυθολογικές αναφορές από διάφορους πολιτισμούς (θέλοντας ο σκηνοθέτης να κάνει τη ταινία θελκτική σε ένα ευρύτερο κοινό) και χαρακτήρες εύκολα ταυτίσιμοι, με καθημερινά ελαττώματα και προτερήματα. Ο θεατής υπνωτίζεται από τα εναλλασσόμενα, μαγευτικά τοπία και όλες οι τοποθεσίες θυμίζουν σκηνικά βγαλμένα από τα πιο τρελά όνειρα. Είναι θλιβερό που η συγκεκριμένη δουλειά είναι η λιγότερη γνωστή του Makoto Shinkai, ενώ είναι ξεκάθαρα το αριστούργημά του!
Artwork
Αισθητικά η ταινία είναι άρτια. Ο Shinkai φημίζεται για το σχεδιαστικό του ταλέντο, με δυνατό του χαρακτηριστικό να είναι η ιδιαίτερη χρήση των φωτοσκιάσεων. Το φόντο αλλάζει συνεχώς και γίνεται ολοένα και πιο μαγευτικό. Το The Children Who Chase Lost Voices είναι καθηλωτικό!
Αντίστοιχα και η μουσική κυμαίνεται σε αντίστοιχα καλά επίπεδα, ενώ είναι σε σύνθεση του Tenmon, o οποίος έχει συνεργαστεί με τον Shinkai και στο παρελθόν και είναι διάσημος για τα όμορφα soundtrack που δημιουργεί. Όσον αφορά το voice acting, είναι υπέροχο και παραστατικό, ενώ γίνεται από μεγάλους επαγγελματίες του χώρου, όπως ο βετεράνος Kazuhiko Inoue (Fairy Tail, Tokyo Ghoul:re και η Hisako Kanemoto (Bleach, Assassination Classroom).
Facts
1) Το The Children Who Chase Lost Voices, έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια από όλες τις δουλειές του Makoto Shinkai.
2) Ο ηθοποιός Miyu Irino, δανείζει τη φωνή του τόσο στον Shun όσο και στον Shin.
3) Η ταινία έχει αναφορές στο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Σύμφωνα με το μύθο, ο Ορφέας συντετριμμένος από τον άδικο χαμό της γυναίκας του, ταξίδεψε στον Κάτω Κόσμο με σκοπό να τη φέρει πίσω. Εκεί, κατάφερε να συγκινήσει τον Άδη και τη Περσεφόνη, οι οποίοι του επέτρεψαν να πάρει την Ευρυδίκη μαζί του με έναν όρο: να μη τη κοιτάξει έως ότου ανέβουν στην επιφάνεια. Ο Ορφέας, πάνω στη ταραχή και την αγωνία του αθέτησε το λόγο του, χάνοντας την όμορφη γυναίκα του για πάντα. Η ιστορία αυτή φέρει πολλές ομοιότητες με τον Ιαπωνικό θρύλο που αναφέρεται και στο φιλμ, αυτό των Ιζανάγκι και Ιζανάμι.
4) Το φιλμ έχει επιρροές από το Βουδισμό, τη θρησκεία Shinto και τον Ινδουισμό.
Closure
Το Children Who Chase Lost Voices αξίζει κάθε λεπτό από το χρόνο σας. Καταπιάνεται με μία δύσκολη και ώριμη θεματολογία η οποία, αν και έχει απασχολήσει πολλούς δημιουργούς ανά καιρούς, σπάνια παρουσιάζεται τόσο πρωτότυπα. Μένει ανεξίτηλη στη μνήμη του θεατή και είναι ιδανικό για όσους παλεύουν με μία απώλεια και αναζητούν τη πνευματική κάθαρση!
Σοφία Ευαγγελίδου
