Όλοι μας, ανεξαιρέτως την καταγωγή μας, το φύλο μας, την ηλικία μας κλπ έχουμε τα ίδια συναισθήματα. Έτσι είναι πλασμένοι οι άνθρωποι, αλλά επειδή αρχίζω και νιώθω Δεγαμηνιώτης, ας μπω κατευθείαν στο ψητό.
Θεωρώ πως όλοι μας λοιπόν, μας έχει τύχει όταν περπατάμε στο δρόμο ή χειρότερα σε ένα στενό, να είναι μπροστά μας ένας άλλος άνθρωπος ή το ανάποδο. Θα δώσω λοιπόν συμβουλές για το τι οφείλετε να κάνετε, αν δεν θέλετε να πάτε στη κόλαση φυσικά, όταν θεωρείτε πως ο μπροστινός σας νιώθει άβολα και ακόμη χειρότερα, φόβο, επειδή νιώθει μια παρουσία πίσω του:
1) Αν είστε σε απόσταση λίγων μέτρων προσπαθήστε να επιταχύνετε και να προσπεράσετε το άτομο. Πιστέψτε με, η μαμά με το μωρό της στο καρότσι δεν ένιωθε πολύ ωραία, μέσα στο σκοτάδι και με έναν μαντράχαλο, aκα εμένα, από πίσω. Ήθελα πραγματικά να της φωνάξω μην ανησυχείτε, είμαι καλούλης, αλλά προτίμησα να επιταχύνω και να προσπεράσω. Προσοχή, αν είστε πολύ μακριά μην αρχίζετε να περπατάτε λες και είστε στους Ολυμπιακούς για βάδην, θα νομίζει ο μπροστινός ότι είστε στην καλύτερη πορτοφολάς.
2) Βγάλτε τον ηθοποιό από μέσα σας και τηλεφωνήστε για λίγο, στα ψέματα, στους γονείς σας για παράδειγμα. Ο μπροστινός θα το ακούσει και πιστέψτε με, θα ξε-αγχωθεί. Τέλος, αν σας δίνεται η δυνατότητα, αλλάξτε πεζοδρόμιο. Μια μίνι ταλαιπωρία για εσάς, λιγότερη ταχυκαρδία για τον μπροστινό σας.
